Τηλεκατευθυνόμενος - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη...

Να σας θυμίσω τα παιχνίδια με τηλεχειριστήριο; Όλοι μας, λίγο πολύ έχουμε παίξει. Αχ, τι ωραία που είχα τον έλεγχο πάνω σε κάτι. Το κινούσα όπως ήθελα. Μπροστά – πίσω, γρήγορα – αργά, σε όποια κατεύθυνση επιθυμούσα για να διασκεδάσω.

Τι συμβαίνει όμως όταν το παιχνίδι δεν το εγκαταλείπουμε σε εκείνη την αθώα ηλικία; Όταν συνεχίζουμε να παίζουμε με τον ίδιο τρόπο στην ενήλικη ζωή μας;

Και είμαστε εμείς που κρατάμε το τηλεχειριστήριο ή μήπως είμαστε το παιχνίδι;

Κι όμως συνάντησα και τέτοιους ανθρώπους. Ναι, κατευθυνόμενους και συνάμα τον χείριστη τους!

Για εκείνους θα μιλήσω. Με αγάπη και ελπίδα να μην ανήκουν σε καμία θέση στο παιχνίδι.Έμαθες να είσαι ένας άνθρωπος τηλεκατευθυνόμενος με συνέπεια να εκδηλώνεις τις επιθυμίες σου κρυφά. Φοβούμενος μην σε κινήσουν γρήγορα ή σε εγκαταλείψουν και δεν παίζουν πια μαζί σου.

«Τι περίεργη σχέση είναι αυτή;», αναρωτιέμαι. «Να έχω ανάγκη να παίζουν μαζί μου αντί να με ακούν, να με καταλαβαίνουν ή να με δέχονται και να με στηρίζουν;»

Σε νιώθω όμως, είναι δύσκολος ο δρόμος της ελεύθερης βούλησης. Είναι άγριος και συνοδεύεται από φόβο για το άγνωστο. Κι όταν λέμε άγνωστο είναι οι επιπτώσεις που μπορείς ν’ έχεις όταν δηλώσεις φωναχτά τι θέλεις.

Τις επιπτώσεις όμως, όταν είσαι στην αναμονή, τις γνωρίζεις;

Δε νομίζω!

Φαντάζομαι τις υποθέτεις. Επειδή έτσι σου είπαν. Ίσως επειδή έτσι ονειρεύτηκες. Ίσως ακόμα γιατί το έχεις ζήσει στο παρελθόν και σου είναι περισσότερο οικείο.

Όμως, ποτέ οι στιγμές μας δεν είναι ίδιες. Κάθε μέρα ζούμε κάτι μοναδικό. Κάθε μέρα δεχόμαστε ερεθίσματα που κουμπώνουν σε μας. Έτσι δεν είσαι ο ίδιος με χτες, ούτε θα είσαι ο ίδιος αύριο.

Ο μόνος λόγος που επιστρέφουμε πίσω είναι νομίζοντας ότι θα το ξανά ζήσουμε… ίδιο, αναλλοίωτο. Πότε όμως δεν θα είναι το ίδιο αφού εσύ αλλάζεις. Χωρίς φυσικά να θέλω να αποκλείσω το γεγονός ότι μπορεί να είναι καλύτερο από πριν.

Κανείς δεν ξέρει.

Και το Δεν Ξέρω υπάρχει στη ζωή.

Έτσι γεννήθηκε το ρίσκο. Δοκίμασε το. Όσες φορές αντέχεις.

Αλλά ο δρόμος της ελευθερίας περνάει από την αυτονομία. Συναντώντας όλους εκείνους που θα συμβάλουν σ’ αυτό, με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Οι άλλοι απλά συμβάλουν δεν σε κινούν. Όσο δύσβατος κι αν είναι αυτός ο δρόμος θέλω να σου πω ότι δεν είναι στα υπόγεια. Δεν είναι στα κρυφά. Είναι έξω στον αέρα, στο φως ή το σκοτάδι. Κοντά σε όλα τα στοιχεία της φύσης. Ανθρώπινης και μη. Πιο κοντά στο ουρανό.

Είναι για όλους εκείνους που θέλουν να πετάξουν. Να δοκιμάσουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Μόνοι τους.
Ξεκίνα να περπατάς. Μη σέρνεσαι άλλο. Κόψε τα νήματα. Μην είσαι μαριονέτα και στο τέλος θα πετάξεις.

Εσύ που έμαθες στα υπόγεια, μην είσαι υποχείριο καταστάσεων και ανθρώπων. Ανέλαβε με θάρρος την ευθύνη των επιλογών σου. Αντιμετώπισε τους γύρω σου. Βρες τη δύναμη σου και κινήσου βασιζόμενος στον εαυτό σου.

Είναι εύκολο να δίνεις ή να ακολουθείς οδηγίες. Όμως, το να λειτουργήσεις αυτόνομα είναι η αρχή της επιτυχίας σου. Θα έρθουν οι στιγμές που θα διαλέξεις. Χωρίς να ξέρεις σωστό ή λάθος. Δεν έχει σημασία. Φτάνει να διαλέξεις, χωρίς να σου υποδείξουν. Οι άνθρωποι που έβαλες στη ζωή σου πρέπει να σε στηρίζουν, να σε ωθούν στην ανεξαρτησία.

Η αυτονομία δε φυλακίζεται.

Δεν είναι παιχνίδι.

Είναι μαγεία κι έκσταση.

LS 01/10/2017