Ατελείωτο παιχνίδι στο περιβόλι της Βάρης

Όπως θα ‘χεις καταλάβει μετά από τόσες αναρτήσεις σαν αυτή εδώ ή αυτή εδώ, μας αρέσουν οι βόλτες σε πάρκα, κήπους και άλση! Πρασινάδες να υπάρχουν και δέντρα να σκαρφαλώνουμε και χώματα να παίζουμε και να ρίχνουμε και νερό να κάνουμε λασπόπιτες και είναι η καλύτερη μας! Γενικά το messy play το αγαπάμε!

Την Κυριακή που μας πέρασε, πήγαμε σε ένα περιβόλι τέσσερα στρέμματα στη Βάρη. Σε αυτό συγκεκριμένα. Λίγο μακριά από το σπίτι μας αλλά εντάξει, είχα πει ότι αυτό το ΣΚ θα πάμε τα παιδιά κάπου στη φύση να ξεσαλώσουν, κάπου που να μην έχουν ξαναπάει και να έχουν να εξερευνήσουν.

Κι όντως, εφοδιασμένα με κουβαδάκια και μεγεθυντικούς φακούς και σύνεργα όπως φτυαράκια και κουτάλες, οι μικροί εξερενητές ήταν πανέτοιμοι να μελετήσουν τα παρτέρια με τις μελιτζάνες, τις πιπερίτσες, τα μαρούλια και τα άλλα ζαρζαβατικά.

Κοτούλες και κοκόρια που κάναν κικιρίκου, μια λίμνη με βατραχάκια, στην οποία ξεροσταλιάσαμε αλλά τα βατραχάκια παίζαν κρυφτό και δεν τα βρήκαμε, μυρμηγκάκια, ζουζουνάκια, σαλιγκαράκια που η κόρη μου επέμενε ότι ήταν κοχύλια και οκ, κοχύλια, δε θα χαλάσουμε το κέφι της τώρα για το σωστό, πάρα πολλές και μεγάλες πεταλούδες και μικρά μωράκια γατάκια, απασχόλησαν τα παιδιά μας.

Κι όχι μόνο αυτά. Υπήρχαν και υπαίθρια παιχνίδια, μια μεγάλη «αληθινή» σκηνή ινδιάνου, τσουλήθρα, μπόλικη άμμο να παίξεις με τα κουβαδάκια σου, και μια…. λασποκουζινα για ικανούς σεφ και σου σεφ. Όλα τράβηξαν το ενδιαφέρον τους!

Με τι άλλο παίξαμε;

Με ένα ωραίο ζωγραφισμένο χίπικο τροχόσπιτο, με τα δέντρα στα οποία κρεμάστηκαν σαν μαϊμούδες, τρέξαμε, κάναμε, ράναμε (πρώτο πληθυντικό) και πέσανε ξερά για ύπνο (τρίτο πληθυντικό) στο αυτοκίνητο κατά την επιστροφή!

Φάγαμε κιόλας εκεί! Εννοείται ότι φάγαμε, πάντα τρώμε, ειδικά στην εξοχή που ανοίγει την όρεξη κι ακόμα πιο ειδικά που ήταν μεσημέρι. Δεν είχαμε φέρει ταπεράκια για πικνίκ, έχει το περιβόλι δική του κουζίνα με σπεσιαλιτέ από υγιεινά φαγητά με εποχικά και φρέσκα υλικά, όλα μαγειρεμένα χωρίς (πολλά) λάδια και αλάτια.

Παίζει να πήραμε απ’ όλα και χορτόπιτες και σαλάτες με μήλα και πατζάρια και κεφτεδάκια και πατατοκεφτέδες και αρνάκι και ζυμαρικά και παστίτσιο «αλλιώς» και δε θυμάμαι τι άλλο. Εγώ μετά ήθελα κοκακόλα για να χωνέψω κι οκ, γιατί έχω εθιστεί σε αυτήν, αλλά είχε μόνο φυσική βυσσινάδα και κάτι άλλο σαν κι αυτήν, οπότε βολεύτηκα με δροσερό νεράκι!

Τι άλλο είδαμε εκεί;

Α, υπήρχε και μια τουαλέτα χωρίς νερό- καζανάκι, εξεπίτηδες! Η ηλιακή αυτή τουαλέτα λειτουργεί με ήλιο και αέρα μειώνοντας κατά 95% τον όγκο των αποβλήτων! Αν θες να μάθεις τα πώς και τα γιατί, τα λέει αναλυτικά στη σελίδα του περιβολιού, ας μην γράψω τεράστια παράγραφο γι’ αυτό το θέμα.

Να αναφέρω και μια υπαίθρια βρύση που αγαπήσανε τα πιτσιποπάκια και κάθησαν εκεί κανά μισάωρο να πλένουν τα χέρια τους.

Όλα ήταν υπέροχα, αν εξαιρέσεις μια στιγμή που πήγε η καρδιά μου στην κούλουρη. Ήμασταν με την κόρη μου μέσα στη σκηνή του Ινδιάνου και βγήκε εκείνη πρώτη έξω. Απάντησα κάτι στην κυρία Ινδιάνα που ήταν μέσα μαζί μας και έσκυψα κι εγώ να βγω από τη μικρή τρύπα της σκηνής.

Όπου βγαίνω και δε βλέπω πουθενά τη δίχρονη κόρη μου. Τρέχω δεξιά, πουθενά, πάω αριστερά, πουθενά. Κάθομαι ακίνητη και σκανάρω με το μάτι τον χώρο με την καρδιά μου να χτυπάει ταμπούρλο, παίρνοντας τηλέφωνο ταυτόχρονα τον φουντουκομπαμπά. Όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Του λέω φρικαρισμένη ότι έχασα τη μικρή και μου λέει «ηρέμησε είναι στην αγκαλιά μου, ήρθε και με βρήκε».

Αυτό δεν είναι παιδί, είναι ο φλας ο κεραυνός. Από το χέρι και ούτε για κλάσμα δευτερόλεπτου μόνη της, ποτέ ξανά.

Αυτά, δε θέλω να κλείσω με το αγχωτικό γεγονός, αλλά δεν έχω και κάτι άλλο να γράψω για την ημέρα μας εκεί. Μούμπλε, μούμπλε, πώς να κλείσω το κείμενο για τη βόλτα μας στο περιβόλι…

Α, βρήκα πώς!

“Σήμερα γά , σήμερα γάμος γίνεται
σ’ ωραίο περιβόλι, σ’ ωραίο περιβόλι

Σήμερα απο , σήμερα αποχωρίζεται
η μάνα από την κόρη, η μάνα από την κόρη

Γαμπρέ τη νύ , γαμπρέ τη νύφη ν’ αγαπάς
Να μην την εμαλώνεις, να μην την εμαλώνεις

Σαν το βασί , σαν το βασιλικό στη γη
να τηνε καμαρώνεις, να τηνε καμαρώνεις

Σήκω περή , σήκω περήφανε αητέ
κι άνοιξε τα φτερά σου, κι άνοιξε τα φτερά σου

Να πεταχτεί, να πεταχτεί η πέρδικα
που ’χεις στην αγκαλιά σου, που ’χεις στην αγκαλιά σου”

Σας φιλώ, σας χαμογελώ και σας γελώ με γέλια τρανταχτά!

About Author

Νουαζέτα

See author's posts