«Την ##%5$$$$55%4$$$$», έβριζε στα ελληνικά μέσα στο καφενεδάκι που ξεφύτρωσε μπροστά του σαν όραμα μετά από τόσες ώρες στο δρόμο. «Την τύχη μου μέσα…» «Ένα ουίσκι» παρήγγειλε στον καφετζή που τον κοιτούσε σαν ζητιάνο. Δεν είχε και άδικο, σαν ζητιάνος έμοιαζε, με τα δανεικά παπούτσια κάτω από τη μασχάλη. Τα χε βγάλει για να μην τα χαλάσει με τόσο ποδαρόδομο, ηταν ιδρωμένος και καταταλαιπωρημένος. «Μόνο Βότκα» του απάντησε εκείνος. Ήταν από εκείνους που δεν χαλάλιζαν λέξεις. «Στην περίπτωση μου ταιριάζει ένας Τζόνι γουόκερ, αλλά βότκα έχεις, βότκα βάλε» Την ήπιε μονορούφι, για να στηλωθεί, να σταθεί στα πόδια του, τα οποία τρέμανε, με το ζόρι τον βαστούσαν. Είχε περπατήσει τόσο…

Βρισκόμαστε σε ένα μεσοαστικό σπίτι κάπου στη Πομερανία και πιο συγκεκριμένα, επειδή Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ , ανάμεσα στη Γερμανία και την Πολωνία. «Φρόιλάιν Σοφία;» Σας φωνάζει ο πατέρας σας, ενημέρωσε τη δεκαεξάχρονη κοπέλα, η Γαλλίδα παιδαγωγός. Εκείνη σηκώθηκε αμέσως και πήγε να τον βρει στο σαλόνι. «Με ζητήσατε πατέρα;» «Θέλω να σου ανακοινώσω κάτι. Θα παντρευτείς τον Ρώσο διάδοχο. Μες τη σάλα, τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε, με τη θεία Ελισάβετ. Οπότε πες στην γκουβερνάντα να σου ετοιμάσει βαλίτσες». «Ό,τι πείτε πατέρα». «Μπορείς να συνεχίσεις τα μαθήματα γαλλικών και πιάνου» τελείωσε τη σύντομη αυτή συζήτηση ο πατέρας της. «Ή κάνουμε δημόσιες σχέσεις ή δεν κάνουμε. Ποιος είναι μέχρι στιγμής…

Ο Σεφέρης διάβαζε στο σαλόνι όταν μπήκε μέσα με ορμή η Μαρώ, όπως την αποκαλούσε εκείνος. «Είσαι έτοιμος να ανοίξουμε σαμπάνιες;» τον ρώτησε και κάθισε στα γόνατά του. Από στιγμή σε στιγμή θα ανακοινώνονταν τα βραβεία Νόμπελ. «Δεν ξέρω αγάπη μου. Έχω να ανταγωνιστώ τον Σατρ, τον Νερούντα και πόσους άλλους», της είπε, πετώντας την εφημερίδα στο πάτωμα. Με εκείνη στην αγκαλιά του, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά σαν να ήταν έφηβος. «Θα το πάρεις. Ωραίες οι κερασιές του Νερούντα αλλά έχει έρθει η στιγμή σου. Και το χρωστάνε και στην Ελλάδα από τότε που το αρνήθηκαν στον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό» είπε και κοίταξε την ειδοποίηση στο κινητό της.…

Η μάχη του Σολφερίνο είχε τελειώσει, εκείνος όμως έβλεπε κάθε βράδυ εφιάλτες. Πώς αλλιώς; Άνθρωπος ήταν όχι ρομπότ. Πώς να σβήσει από το μυαλό του τους χιλιάδες άντρες, πεσμένους στο χώμα, ο ένας να φωνάζει «μάνα», ο άλλος «νερό», να μένουν εκεί αβοήθητοι. Θα έκανε κάτι, ναι, αυτός, ένα άτομο. Θα γινόταν το μικρό κολιμπρί, που κατά τη διάρκεια της μεγάλης πυρκαγιάς στο δάσος, πήγαινε μπρος-πίσω κουβαλώντας σταγόνες νερό στο ράμφος του για να βοηθήσει στην κατάσβεσή της. Κι όταν οι υπόλοιποι θα του έλεγαν ότι η προσπάθειά του ήταν μάταιη, εκείνος θα απαντούσε: «Κάνω αυτό που μου αναλογεί». Αυτά έλεγε τώρα στους πέντε φίλους του που κάθονταν στον καναπέ…