-
Στίβεν Κινγκ |από τις βραδινές βάρδιες στο καθαριστήριο, στις μόνιμες λίστες των μπεστ σέλλερς!
Ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο, στο 1971, που ο Στίβεν Κινγκ σιδερώνει μια στοίβα με ρούχα στο καθαριστήριο που εργάζεται. Είναι εννιά το βράδυ και νυστάζει, αλλά θα αργήσει να κοιμηθεί, πρέπει να διορθώσει και τα γραπτά των φοιτητών του πριν τους τα παραδώσει το πρωί. Και να ξεκινήσει να γράφει μια καινούρια ιστορία γιατί την προηγούμενη, την πέταξε στα σκουπίδια. Δεν του έβγαινε με τίποτα και νευριασμένος είχε τσαλακώσει τα χειρόγραφα και τα είχε στείλει να κάνουν παρέα σε κάτι στυμμένες λεμονόκουπες, των οποίων το περιεχόμενο είχε συνοδέψει το ποτό του. Τώρα κανονικά έπρεπε να γράφει και όχι να σιδερώνει πουκάμισα αγνώστων. Τι να πρωτοπλήρωνε όμως με τον μισθό του…
-
Λέων και Σοφία Τολστόι: Η τραγωδία μιας αγάπης
Η Σοφία έτρεξε στην αγκαλιά της κολλητής της, χαρούμενη!Ήταν τόσο καλές φίλες που η μια αποκαλούσε την άλλη ‘αγαπητό μου ημερολόγιο’, επειδή έλεγαν τα πάντα, κάθε μυστικό, κάθε χαρά και λύπη.«Έχω ραντεβού!» την ενημέρωσε τσιρίζοντας από ενθουσιασμό.«Με ποιον;» τσίριξε και εκείνη!Ήταν και οι δυο τους δέκα έξι χρονών, φρέσκιες σαν ίνστα φίλτρο.«Με έναν Λέοντα, λιοντάρι κανονικό» της απάντησε κοιτάζοντάς την πονηρά!«Λέγε πρώτα το όνομα και άσε το ζώδιο»«Το όνομα του είναι!»«Τον Τολστόι λες;» ρώτησε κάπως ξενερωμένη η φίλη.«Ναι, τον Κόμη Τολστόι»«Δε πα να είναι και ο Δούκας του Μπρίτζερτον»«Αχ, ναι! Τόσο κούκλος είναι και εγώ θα γίνω η Δάφνη του», συνέχισε να ονειροπολεί εκείνη.«Ρε συ αυτός είναι γέρος, φίλος των…
Μπορεί να σας αρέσει
Το τσίμπημα της σφήκας
Ο γιος του Άι Βασίλη!
Χριστουγεννιάτικος έρωτας στο Κορακοβούνι;|Part 2
-
Όταν ο Μαρκ Τουέιν ήρθε στην Ελλάδα…!
Το ημερολόγιο πλοίου έγραφε 14 Αυγούστου του 1867 όταν το κρουαζιερόπλοιο “Κουάκερ” αγκυροβόλησε στο λιμάνι του Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ήταν και ο Μαρκ Τουέιν που βλέποντας από το κατάστρωμα τον Παρθενώνα στον ορίζοντα, ανυπομονούσε να τον δει από κοντά. Όμως, οι ελληνικές αρχές είχαν άλλη γνώμη. Το πλοίο ερχόταν από λιμάνι της Ανατολής και οι επιβάτες έπρεπε να μείνουν μέσα, σε καραντίνα έντεκα ημερών, αλλιώς, δε θα το άφηναν να δέσει. Θα αναγκαζόταν να πηγαίνει πάνω κάτω, σαν εκείνο από τον έρωτα της χολέρας. Που δε βγήκε σε κακό, βέβαια, στον Χαβιέ Μπαρδέμ, άκα Φλορεντίνο Αρίσα. Ο Τουέιν, όμως, δεν ήταν τύπος που υπάκουε αδιαμαρτύρητα στους κανόνες. Το ίδιο βράδυ βγήκε…
-
Ο Θεόφιλος ο λαϊκος μας ζωγράφος που πληρωνόταν με ένα πιάτο φαγητό
Το τηλέφωνο που χτύπησε μία, δυο, τρεις φορές, τον ξύπνησε. Πού να πάρει, και έβλεπε τόσο ωραίο όνειρο… Τον είχαν αναγνωρίσει, λέει, ως μεγάλο ζωγράφο, και μάλιστα η φήμη του είχε βγει εκτός συνόρων. Ο Στρατής Ελευθεριάδης που οι φίλοι τον φώναζαν Τεριάντ είχε οργανώσει μια έκθεση με δικές του ζωγραφιές στο Παρίσι και είχαν κάνει πάταγο! Από αυτήν την έκθεση άρχισαν να τον παραδέχονται πρώτα στο εξωτερικό και μετά στο εσωτερικό. Δυστυχώς, όμως, ο Τεριάντ έκανε την Έκθεση, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Κι αυτός ο Χάρος, δεν μπορούσε να περιμένει κάνα δυο χρονάκια ακόμα… Να προλάβαινε να ακούσει από το στόμα του Τάκη Μπαρλά να τον αποκαλεί…
-
Η εξαφάνιση της Μόνα Λίζα| Όλη η αλήθεια, δείτε το πριν το κατεβάσουν!
Χρόνια ατελείωτα με ζωγράφιζε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και παρόλ αυτά, με έκανε μια σταλιά. Δεν πειράζει, άλλωστε, τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια. Ήμουν περιζήτητη εξαρχής, και πριν καταλήξω στο Μουσείο του Λούβρου, έμενα στον Πύργο του Γάλλου ηγεμόνα Φραγκίσκου Α’ στο Φοντενεμπλό και στο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Μάλιστα, για καποιο διάστημα, δε θέλω να σας σοκάρω αλλά κοιμόμουν με τον Μεγάλο Ναπολέοντα και την Ιωσηφίνα στο υπνοδωμάτιό τους. Ω, ναι! Ωραία η Γαλλία και τα γαλλικά φιλιά, τα κρουασάν, τα κρασιά και οι ωραίοι Σεφ… Η Έμιλι in Paris θα σας τα έλεγε καλύτερα, που επίσης ήρθε για λίγο αλλά έκατσε πολύ! Κάθομαι που λέτε και χαμογελώ…
-
Τιμημένα 80’s & 90’s στον Άη Στράτη
Μια φορά κι ένα νησί στο Βόρειο Αιγαίο, το καράβι σταματούσε μεσοπέλαγα. Δεν έδενε στο λιμάνι, διότι αυτό δεν υπήρχε. Μόνο ένα μικρούλι και εκεί τα νερά ήταν ρηχά για το πλοίο. Μια πορτούλα άνοιγε στα χαμηλά του πλοίου κι ερχόντουσαν καΐκια να μας παραλάβουν, έναν-έναν. Καμιά φορά όλο και κάποια βαλίτσα έκανε βουτιά στη θάλασσα, μα δεν χανότανε! Την ψάρευαν και την έβγαζαν στη στεριά! Είχε κάτι το περιπετειώδες, σχεδόν κινηματογραφικό όλο αυτό, μια μαγεία, σαν να μπαίναμε σε άλλη πραγματικότητα! Αυτοκίνητα -προφανώς- δεν υπήρχαν. Ό,τι είχε ρόδες ήταν κάρο, και αυτά κάνανε τη δουλειά τους αγόγγυστα. Ούτε φούρνος, ούτε σούπερ μάρκετ. Μόνο ένα μικρό παντοπωλείο. Ό,τι χρειαζόμασταν, ερχόταν…
-
Ρόμπερτ και Κλάρα Σούμαν
Στο σαλόνι ενός σπιτιού στο Τσβίκαου της Γερμανίας, η Φράου Σούμαν μάλωνε τον γιο της Ρόμπερτ. Ήταν το πέμπτο παιδί και στερνοπαίδι της και συνήθως του έκανε τα χατίρια. Όχι όμως σήμερα. «Θες να παίζεις πιάνο επαγγελματικά; Τύπου Στέφανος Κορκολής; Ξέχνα το. Εσύ τα παίρνεις τα γράμματα, θα γίνεις πανεπιστήμονας, δικηγόρος, θα ‘χεις αληθινή δουλειά και λεφτά». Εκείνος δεν αντιμίλησε, γιατί τη σεβόταν, όμως, μέσα του, η φωνή του Καλλιτέχνη φώναζε και σπάραζε. Διάβαζε να περάσει Νομική αλλά ταυτόχρονα το βράδυ που ξάπλωνε στο κρεβάτι του, φορούσε τα ερ ποντς και άκουγε ποντ καστ μεγάλων μουσικών. Πέρασε στο πανεπιστήμιο στη Λειψία και εκεί, μακριά απο την επίβλεψη της μαμάς, ένιωσε…
-
Ο μελαγχολικός Έντουαρντ Χόππερ
«Τζοζεφίν, πώς σου φαίνεται;» ρώτησε τη γνώμη της γυναίκας του που ήταν και αυτή ζωγράφος και που, δε θα το πιστέψετε, όταν τον παντρεύτηκε το 1924 εγκατέλειψε τη δική της καριέρα για να ασχοληθεί με τη δική του. Απόφαση της ήταν αυτή μεν, συχνά γινόταν η αιτία των τσακωμών τους, δε. Αγαπούσε τον άνδρα της και εκτιμούσε πολύ το ταλέντο του, αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει, ούτε να προσπεράσει, ότι πριν τον γάμο τους, δικά της έργα βρίσκονταν σε γκαλερί δίπλα σε πίνακες των Πάμπλο Πικάσο και Αμεντέο Μοντιλιάνι. «Τι λες Τζο;» επέμεινε εκείνος, όσο εκείνη μελετούσε τον πίνακα που έδειχνε κάτι ξενυχτισμένους σε ένα νυχτερινό καφέ. «Θα τον ονομάσω…
-
Η συναυλία των COLDPLAY και η αγκαλιά των CEO και HR
«Κρις, η γραμματέας μου λέει ότι η συναυλία σου είναι σολντ άουτ. Θέλω δύο εισιτήρια, μέιτ» «Είμαστε ήδη υπέρβαροι, θα βουλιάξει το στάδιο», γέλασε ο Σούπερ Σταρ. «Έλα, Κρις, θέλω οπωσδήποτε δύο εισιτήρια, το έχω υποσχεθεί, είμαστε μεγαλύτεροι φαν σου και από την Γκουίνεθ Πάλτροου», δεν παρέδωσε τα όπλα έτσι απλά εκείνος. Η Γκουίνεθ που περνούσε εκείνη τη ώρα από το σαλόνι, γέλασε… Κι οι CEO είναι κι αυτοί κάτι μικρά παιδάκια με μεγάλα γραφεία. Που έχουν μάθει να γίνεται το δικό τους. «Δεν πουλάω εισιτήρια παιδί μου, σαν τους συγγραφείς που όλοι τους ζητάνε δωρεάν αντίτυπο. Δεν έχουν και δεν έχω. Απλώς, τραγουδώ. Τελευταία στιγμή, ψάχνεις και εσύ εισιτήριο;…
-
Ο Γιάννης Τσαρούχης και το θιγμένο ναυτικό
Ο Τσαρούχης χάζευε τους ναύτες που είχε ζωγραφίσει στον πίνακα και χαμογελούσε όταν έλαβε μήνυμα στο κινητό του. Χαμογέλασε ακόμα περισσότερο, τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται, σκέφθηκε. Του είχε στείλει ο ένας από τους δύο εικονιζόμενους στον πίνακα. «Κατεβαίνει όλο το βασιλικό ναυτικό στο Ζάππειο. Αγριεμένο. Ανησυχώ για σένα», διάβασε και σταμάτησε να χαμογελάει. Εκείνη τη στιγμή τον πλησίασε η θεία του η Δέσποινα, η αδερφή της μητέρας του και γυναίκα του βασιλιά των κονιάκ, Μεταξά. Στο σπίτι τους, ένα περίφημο νεοκλασικό, έργο του σπουδαίου αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ, μεγάλωσε. Αρχικά, γιατί η μητέρα του θεωρούσε ότι λερώνει τους τοίχους με τις νερομπογιές και τις τέμπερές του και του φώναζε, όπως και…
