-
Η Ροκ και Ροκοκό κούνια του Φραγκονάρ με ολίγη από Μπονάτσο
«Ναι, είναι κανείς εδώ; Θέλω να παραγγείλω έναν πίνακα». Η φωνή αντήχησε μέσα στο εργαστήρι δυνατή και στεντόρεια. «Παρακαλώ κύριε, πώς θα μπορούσα να σας βοηθήσω;», εμφανίστηκε ο καλλιτέχνης από το μέσα δωμάτιο, κρατώντας ένα πινέλο που έσταζε. Στην πόρτα του στεκόταν ένας καλοντυμένος κύριος, που έδειχνε να τη γλεντάει τη ζωή. Το φώναζε όλο του το “είναι”, από το ντύσιμο και το ρολόι τσέπης μέχρι τη μυρωδιά από το ακριβό γαλλικό άφτερ σέιβ! «Ψάχνω τον Ζακ Λουί Δαβίντ» «Στέκεται μπροστά σας» «Το λοιπόν, αγαπητέ μου καλλιτέχνη» είπε ο βαρόνος, χαϊδεύοντας αφηρημένα το μπαστουνάκι του, «θα ήθελα να μου φιλοτεχνήσετε έναν πίνακα… κάπως ιδιαίτερο» «Ιδιαίτερο, λέγοντας;» ρώτησε ο ζωγράφος σηκώνοντας…
-
Έντγκαρ Άλαν Πόε και Wednesday| What if?
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, πάντα ακριβής στα σκοτάδια του, έφτασε πρώτος στο ραντεβού τους. Το σημείο συνάντησης το είχε επιλέξει η Wednesday κι ήταν το νεκροταφείο της περιοχής. Αναμενόμενο… Είχε φέρει μαζί του μια γαρδένια μαραμένη, γιατί, τα ζωντανά άνθη ήταν αγένεια μπροστά στον θάνατο, ένα σκούρο καρό τραπεζομάντηλο κι ένα μπουκάλι τεκίλα, αυθεντική, αυτή με το σκουλήκι. Εκείνη δεν άργησε να έρθει. Κάθισε πρώτη σε μια ταφόπλακα και ακούμπησε κάτω τα μαύρα cupcakes που κρατούσε. Εκείνος έβαλε στο κινητό του να παίζει ένα κουαρτέτο του Σοπέν για να κάνει ατμόσφαιρα και κάθισε δίπλα της. Η Wednesday το βρήκε υπερβολικά αισιόδοξο, αλλά κράτησε την σκέψη για τον εαυτό της. «Πίνεις;»…
-
Στίβεν Κινγκ |από τις βραδινές βάρδιες στο καθαριστήριο, στις μόνιμες λίστες των μπεστ σέλλερς!
Ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο, στο 1971, που ο Στίβεν Κινγκ σιδερώνει μια στοίβα με ρούχα στο καθαριστήριο που εργάζεται. Είναι εννιά το βράδυ και νυστάζει, αλλά θα αργήσει να κοιμηθεί, πρέπει να διορθώσει και τα γραπτά των φοιτητών του πριν τους τα παραδώσει το πρωί. Και να ξεκινήσει να γράφει μια καινούρια ιστορία γιατί την προηγούμενη, την πέταξε στα σκουπίδια. Δεν του έβγαινε με τίποτα και νευριασμένος είχε τσαλακώσει τα χειρόγραφα και τα είχε στείλει να κάνουν παρέα σε κάτι στυμμένες λεμονόκουπες, των οποίων το περιεχόμενο είχε συνοδέψει το ποτό του. Τώρα κανονικά έπρεπε να γράφει και όχι να σιδερώνει πουκάμισα αγνώστων. Τι να πρωτοπλήρωνε όμως με τον μισθό του…
Μπορεί να σας αρέσει
Το μωρό της Σοφίτας
Φλόγα και Άνεμος – Εκδόσεις Ψυχογιός
ΟΔΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣ| Η πρώτη παρουσίαση
-
Λέων και Σοφία Τολστόι: Η τραγωδία μιας αγάπης
Η Σοφία έτρεξε στην αγκαλιά της κολλητής της, χαρούμενη!Ήταν τόσο καλές φίλες που η μια αποκαλούσε την άλλη ‘αγαπητό μου ημερολόγιο’, επειδή έλεγαν τα πάντα, κάθε μυστικό, κάθε χαρά και λύπη.«Έχω ραντεβού!» την ενημέρωσε τσιρίζοντας από ενθουσιασμό.«Με ποιον;» τσίριξε και εκείνη!Ήταν και οι δυο τους δέκα έξι χρονών, φρέσκιες σαν ίνστα φίλτρο.«Με έναν Λέοντα, λιοντάρι κανονικό» της απάντησε κοιτάζοντάς την πονηρά!«Λέγε πρώτα το όνομα και άσε το ζώδιο»«Το όνομα του είναι!»«Τον Τολστόι λες;» ρώτησε κάπως ξενερωμένη η φίλη.«Ναι, τον Κόμη Τολστόι»«Δε πα να είναι και ο Δούκας του Μπρίτζερτον»«Αχ, ναι! Τόσο κούκλος είναι και εγώ θα γίνω η Δάφνη του», συνέχισε να ονειροπολεί εκείνη.«Ρε συ αυτός είναι γέρος, φίλος των…
-
Όταν ο Μαρκ Τουέιν ήρθε στην Ελλάδα…!
Το ημερολόγιο πλοίου έγραφε 14 Αυγούστου του 1867 όταν το κρουαζιερόπλοιο “Κουάκερ” αγκυροβόλησε στο λιμάνι του Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ήταν και ο Μαρκ Τουέιν που βλέποντας από το κατάστρωμα τον Παρθενώνα στον ορίζοντα, ανυπομονούσε να τον δει από κοντά. Όμως, οι ελληνικές αρχές είχαν άλλη γνώμη. Το πλοίο ερχόταν από λιμάνι της Ανατολής και οι επιβάτες έπρεπε να μείνουν μέσα, σε καραντίνα έντεκα ημερών, αλλιώς, δε θα το άφηναν να δέσει. Θα αναγκαζόταν να πηγαίνει πάνω κάτω, σαν εκείνο από τον έρωτα της χολέρας. Που δε βγήκε σε κακό, βέβαια, στον Χαβιέ Μπαρδέμ, άκα Φλορεντίνο Αρίσα. Ο Τουέιν, όμως, δεν ήταν τύπος που υπάκουε αδιαμαρτύρητα στους κανόνες. Το ίδιο βράδυ βγήκε…
-
Ο Θεόφιλος ο λαϊκος μας ζωγράφος που πληρωνόταν με ένα πιάτο φαγητό
Το τηλέφωνο που χτύπησε μία, δυο, τρεις φορές, τον ξύπνησε. Πού να πάρει, και έβλεπε τόσο ωραίο όνειρο… Τον είχαν αναγνωρίσει, λέει, ως μεγάλο ζωγράφο, και μάλιστα η φήμη του είχε βγει εκτός συνόρων. Ο Στρατής Ελευθεριάδης που οι φίλοι τον φώναζαν Τεριάντ είχε οργανώσει μια έκθεση με δικές του ζωγραφιές στο Παρίσι και είχαν κάνει πάταγο! Από αυτήν την έκθεση άρχισαν να τον παραδέχονται πρώτα στο εξωτερικό και μετά στο εσωτερικό. Δυστυχώς, όμως, ο Τεριάντ έκανε την Έκθεση, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Κι αυτός ο Χάρος, δεν μπορούσε να περιμένει κάνα δυο χρονάκια ακόμα… Να προλάβαινε να ακούσει από το στόμα του Τάκη Μπαρλά να τον αποκαλεί…
-
Ρόμπερτ και Κλάρα Σούμαν
Στο σαλόνι ενός σπιτιού στο Τσβίκαου της Γερμανίας, η Φράου Σούμαν μάλωνε τον γιο της Ρόμπερτ. Ήταν το πέμπτο παιδί και στερνοπαίδι της και συνήθως του έκανε τα χατίρια. Όχι όμως σήμερα. «Θες να παίζεις πιάνο επαγγελματικά; Τύπου Στέφανος Κορκολής; Ξέχνα το. Εσύ τα παίρνεις τα γράμματα, θα γίνεις πανεπιστήμονας, δικηγόρος, θα ‘χεις αληθινή δουλειά και λεφτά». Εκείνος δεν αντιμίλησε, γιατί τη σεβόταν, όμως, μέσα του, η φωνή του Καλλιτέχνη φώναζε και σπάραζε. Διάβαζε να περάσει Νομική αλλά ταυτόχρονα το βράδυ που ξάπλωνε στο κρεβάτι του, φορούσε τα ερ ποντς και άκουγε ποντ καστ μεγάλων μουσικών. Πέρασε στο πανεπιστήμιο στη Λειψία και εκεί, μακριά απο την επίβλεψη της μαμάς, ένιωσε…
-
Ο μελαγχολικός Έντουαρντ Χόππερ
«Τζοζεφίν, πώς σου φαίνεται;» ρώτησε τη γνώμη της γυναίκας του που ήταν και αυτή ζωγράφος και που, δε θα το πιστέψετε, όταν τον παντρεύτηκε το 1924 εγκατέλειψε τη δική της καριέρα για να ασχοληθεί με τη δική του. Απόφαση της ήταν αυτή μεν, συχνά γινόταν η αιτία των τσακωμών τους, δε. Αγαπούσε τον άνδρα της και εκτιμούσε πολύ το ταλέντο του, αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει, ούτε να προσπεράσει, ότι πριν τον γάμο τους, δικά της έργα βρίσκονταν σε γκαλερί δίπλα σε πίνακες των Πάμπλο Πικάσο και Αμεντέο Μοντιλιάνι. «Τι λες Τζο;» επέμεινε εκείνος, όσο εκείνη μελετούσε τον πίνακα που έδειχνε κάτι ξενυχτισμένους σε ένα νυχτερινό καφέ. «Θα τον ονομάσω…
-
Η συναυλία των COLDPLAY και η αγκαλιά των CEO και HR
«Κρις, η γραμματέας μου λέει ότι η συναυλία σου είναι σολντ άουτ. Θέλω δύο εισιτήρια, μέιτ» «Είμαστε ήδη υπέρβαροι, θα βουλιάξει το στάδιο», γέλασε ο Σούπερ Σταρ. «Έλα, Κρις, θέλω οπωσδήποτε δύο εισιτήρια, το έχω υποσχεθεί, είμαστε μεγαλύτεροι φαν σου και από την Γκουίνεθ Πάλτροου», δεν παρέδωσε τα όπλα έτσι απλά εκείνος. Η Γκουίνεθ που περνούσε εκείνη τη ώρα από το σαλόνι, γέλασε… Κι οι CEO είναι κι αυτοί κάτι μικρά παιδάκια με μεγάλα γραφεία. Που έχουν μάθει να γίνεται το δικό τους. «Δεν πουλάω εισιτήρια παιδί μου, σαν τους συγγραφείς που όλοι τους ζητάνε δωρεάν αντίτυπο. Δεν έχουν και δεν έχω. Απλώς, τραγουδώ. Τελευταία στιγμή, ψάχνεις και εσύ εισιτήριο;…
-
Η μεταμόρφωση του Κάφκα
Τι θα γινόταν αν το πρωί ξυπνούσα σαν κατσαρίδα ή, έστω, σκαθάρι; Το χέρι του Φραντς έμεινε μετέωρο στη σκέψη αυτή. Έγραφε, όπως πάντα, στο τάμπλετ του πριν τον βραδινό ύπνο. Μόνο τις νύχτες μπορούσε να γράψει. Τα πρωινά πήγαινε στο γραφείο. Όπως επιθυμούσε ο πατέρας του. Σπούδασε Νομική, όπως ήθελε ο πατέρας του. Γενικότερα, έκανε ό,τι ήθελε ο πατέρας του. Τις νύχτες όμως… έγραφε ακατάπαυστα…. Ο πατέρας του ροχάλιζε ήδη στο κρεβάτι του και ποσώς τον απασχολούσε τι κάνει ο γιος του στο δικό του. «Συγγραφέας, δεν είναι κανονική δουλειά, είναι χόμπι. Εκτός αν είσαι η Μαντά. Είσαι;» Δεν ήταν. Ήταν ασφαλιστής. Και έτσι είχε τον πατέρα του ικανοποιημένο.…
