Μ'αεροπλάνα και βαπόρια,  Σκέφτομαι και γράφω

Κούβα – μέρος Α’

Μοιραστείτε το :

Κάθε Τετάρτη βλέπω το απολαυστικότατο World Party! Πόσο τους απολαμβάνω, μα πόσο τους απολαμβάνω! Και εννοείται οτι τους ζηλεύω ασύστολα για τα ταξίδια τους, τα οποία είναι ταυτόχρονα και η δουλειά τους! Μια παρέα κολλητών δηλ, πληρώνονται για να γυρίζουν τον κόσμο όλο!

Αυτά είναι! Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει! 🙂

Το χθεσινό επεισόδιο είχε το ταξίδι τους στη Μαγαδασκάρη! Αχ, ονειρεμένα, εξωτικά μέρη!
Ήμουν τυχερή κι έχω βρεθεί και εγω σε εξωτικό μέρος, σε άλλη ήπειρο! Πήγαμε γαμήλιο ταξίδι στη Κούβα. Μοναδικό, ανεπανάληπτο ταξίδι, απο αυτά που συμβαίνουν μια φορά στη ζωή σου!
Η πρώτη μας επαφή με την Κούβα ήταν κάπως επεισοδιακή θα έλεγα, μια και είχαμε τετ α τετ με ένα τυφώνα, ευτυχώς στο τελείωμά του! Ο τυφώνας ήταν εντελώς απρόβλεπτος, αφού ταξιδέψαμε σε περίοδο ξηρασίας κι έφερε πολλές καταστροφές. Μας είπαν ότι έβρεξε εκείνη την πρώτη μας μερα εκεί, όσο 3 μήνες μαζεμένοι… μεγάλη περιπέτεια!DSC_0942
Το ξενοδοχείο μας ηταν φανταστικό, πάνω στη κεντρική λεωφόρο (η οποία εχει θάλασσα φυσικά από κάτω) που κάνουν βολτα και αράζουν οι Κουβανοί,την Μαλεκόμ. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό βέβαια, περιμέναμε τρεις (3) ώρες σε ένα λιτότατο και αυστηρό αεροδρόμιο, με αυστηρούς υπαλλήλους, περιμένοντας τις βαλίτσες που καθυστερούσαν λόγω θεομηνίας.
Αφού πήραμε τις βαλίτσες, περιμέναμε ένα ακόμη δίωρο τον ξεναγό που θα ‘παιρνε όλους τους Έλληνες τουρίστες. Όταν ήρθε επιτέλους, μας είπε ότι έψαχνε τρόπο να έρθει να μας παραλάβει, ότι βγήκε από το ξενοδοχείο στη λεωφόρο με σωστική λέμβο, ότι το τζιπ του κόλλησε στη λάσπη κι άλλα τέτοια κινηματογραφικά σκηνικά!

Τελικά, επιβιβαστήκαμε σ’ ένα πούλμαν, του οποίου ο οδηγός δεν άναψε ποτέ τα φώτα, γιατί τους εχει μείνει λίγο αυτό το «κάνουμε οικονομία, για να εχουμε ρευμα», κατάλοιπα απο τα προηγούμενα χρόνια που δεν είχαν ρεύμα όλη τη μέρα. Ήταν μια πολύ σκληρή 10ετία, στα 50 χρόνια του, ούτως ή άλλως, σκληρού εμπάργκο από ΗΠΑ, που τους τελείωσε το πετρέλαιο, δεν ειχαν τρόπο να κινηθούν, εκτός απο ποδήλατα, δεν είχαν ρεύμα, χρησιμοποιούσαν αναπτήρες και σπίρτα, τελείωσαν κάποτε και αυτα, φτιάχνανε κεριά απο οδοντόπαστες και τέτοια.

Όλα αυτά και πολλά περισσότερα, μας τα ανέλυσε ο Έλληνας ξεναγός μας, ετών 34, που είχε έρθει στην Κούβα για εθελοντική εργασια στα 17 του, την ερωτευτηκε κι εμεινε εκεί για πάντα, αν εξαιρέσουμε κάποια ολιγόμηνα διαλείμματα που ταξίδευε στη Χιλη, στο Περού, στην Κορέα,στην Τζαμάικα, στο Μαϊάμι. Σε κανά χρονο θα φεύγε για Ιαπωνία. Απίθανος τύπος, World Party εντελώς!

Τον λατρέψαμε όλοι στο γκρουπ, γνωρίζε τα πάντα και σου τα έλεγε με τετοιο τροπο που αντί να χαζεύεις & να κοιμάσαι στις διαδρομές και δεν έχανες λέξη του και τα συγκρατούσες κιόλας.
Είχαμε ένα ψιλοσταθερό γεμάτο πρόγραμμα για να προλάβουμε να δούμε όσα πιο πολλά, απο όση περισσότερη Κούβα μπορούσαμε, ακόμα και την ελεύθερη μέρα μας την περάσαμε όλοι μαζί του και μας πηγε σε μέρη που δεν πάνε τουρίστες.

Ας πάμε πίσω στις πρώτες μας ώρες εκεί. Φτάσαμε λοιπόν με τα πολλά στο ξενοδοχείο μας, ανεβήκαμε στον 14 όροφο που ήταν το φανταστικό δωμάτιο μας, που είχε όμως ένα μικρό ελαττωματάκι: το ένα παράθυρο εσταζε. Για την ακρίβεια δεν έσταζε, έμπαινε νερό κανονικά. Πήραμε τηλέφωνο στην ρεσεψιόν να τους το πούμε οτι το περβάζι είναι γεμάτο νερά και “ναι, θα στείλουμε κάποιον, και ναι, θα στείλουμε κάποιον”, ο κάποιος δεν ήρθε ποτέ και εμείς είμασταν πολύ κουρασμένοι, οπότε βάλαμε κάτι πετσέτες και τις μακριές κουρτίνες τις στοιβάξαμε όπως όπως στο παράθυρο και πέσαμε για υπνο.

Ξυπνήσαμε κάποια στιγμή κατά τις 5 τα ξημερώματα απο το φοβερό αέρα και τι να δούμε; είχαμε πλημμυρίσει. Το δωμάτιο ηταν τίγκα νερό κι οι βαλίτσες που είχαμε αφήσει στο πάτωμα, επέπλεαν!αχαχαχα! Εκείνη την ώρα βέβαια δεν μου φάνηκε τόσο αστείο!
Οι του ξενοδοχείου ήταν δικαιολογημένοι γιατι είχαν πλημμυρίσει ολα τα δωμάτια σχεδόν και δεν είχαν αρκετό προσωπικό να τα φροντίσουν, μια και λόγω καιρικών συνθηκών δεν μπόρεσαν να έρθουν όλοι για δουλειά.

Την τρίτη μέρα έφτιαξε ο καιρός, βγήκε και ο ήλιος και επισκεφθήκαμε ό,τι θα επισκεπτόταν ένας σωστός τουρίστας, τις πλατείες: Plaza Vieja, plaza des Armes που εκφωνούσε τους λογους του ο Κάστρο και την πλατεία του Καπιτωλίουόπου βρήκαμε την κλασσική παραδοσιακή γιαγιά που θα δεις αν γκουγκλάρεις «Κούβα», η οποία κάθεται μπροστα σε ενα κίτρινο τοιχο και φωτογραφιζεται με τα πούρα της και τους τουρίστες, δεν ξέρω πόσα χρόνια τώρα!Η γιαγια μπορει να ειναι και 200ετών! Εννοείται ότι βγαλαμε κι εμείς μαζί της φωτο για ένα πέσο. Εμ πώς!
Γενικά, οι Κουβανοί μικροδείχνουν αφενός, αφετέρου, ζούνε άπειρα χρόνια (ζωή να ‘χουνε οι άνθρωποι) κι είναι ενεργοί πολίτες. Το βράδυ φάγαμε στη πλατεία αυτή και μια ‘μάγισσα’ :Ρ, που βρισκόταν εκεί και έλεγε τη μοίρα σου για ένα πέσο, μου είπε και τη δική μου! Η μάγισσα μας είπε ότι ήταν 73 ετών κι όπως θα δείτε απ’ τη φωτογραφία, ούτε 50 δεν την έκανες!
Επίσης, η μάγισσα πριν γίνει μάγισσα, ηταν συνάδελφος μου  (20-30 χρόνια πριν), αφού δούλευε στον Κουβανικό σιδηρόδρομο! :Ρ
Είδαμε τις βίλες που κάποτε έμεναν οι πλούσιοι Κουβανοί στη λεωφόρο Μιραμάρ  (ενα φρεσκαρισματάκι το χρειάζονται, αλλα άνετα διακρίνεις την παλιά αίγλη) και τώρα μένουν οι Πρεσβεις, οι διπλωμάτες και τέτοιοι σημαντικοί. Είδαμε κι άπειρα πάρκα, όλα τους πολυ φροντισμένα, καταπράσινα, μεγάλα δέντρα κλπ.
DSC_0618
Αυτός ο κύριος βρίσκεται σε αυτο το πάρκο για να βάζει τα γυαλιά στο άγαλμα του Λένον, όταν πλησιάζουν τουρίστες. Κάποτε τα γυαλιά ηταν πάνω στο άγαλμα, αλλά τα κλέψανε. Μετά τα βιδώσανε αλλά τα ξανακλέψανε, μετά τα κόλλησαν με οξυγονοκόλληση, τα ξαναματακλέψανε, οπότε αποφάσισε η κυβέρνηση και έβαλε τρεις (3) παππούδες με βάρδιες, που όταν βλέπουν τουρίστες η δουλειά τους είναι να βάζουν τα γυαλιά στο άγαλμα και να κάθονται και να ποζάρουν κιόλας!(δε θέλουν λεφτά)

Είδαμε την πανεπιστημιούπολη, το μνημείο του διασημότερου προσώπου στην Κούβα, μετά τον Φιντέλ και τον Τσε, τον ποιητή Χοσέ Μαρτί, για τον οποίο οι Κουβανοί λένε οτι αυτός είναι η θεωρία κι ο Τσε η πράξη και ο συνδιασμος αυτων των 2 το ιδανικό.

Η προτομή του είναι σε κάθε σχολειο (καταλαβαίνεις ότι ένα κτίριο ειναι σχολείο, αν δεις την προτομή του Χοσε Μαρτί) και σχολείο υπαρχει παντού,σε καθε πόλη, κάθε χωριό και μικροσκοπικό χωριουδάκι, ακόμη κι αν υπάρχει μόνο ένα παιδί. Αυτό το ένα παιδί θα πάει σχολείο στη δική του περιοχή του κι οχι στην παραδιπλανη. Εννοείται ότι δεν υπάρχει κανένας αμόρφωτος Κουβανός.
DSC_0760

Επισκεφτήκαμε επίσης, το παλιό Ισπανικό φρούριο, το Καστίγιο ντελ Μόρο και το Λα Καμπάνια που δεσπόζουν στην είσοδο του λιμανιού. Θυμάμαι οτι μας έπιασε και μια ωραία μπόρα εκεί που χαζεύαμε την πανοραμική θέα, αλλά δεν πτοούμαστε εμείς απο τέτοια! Άλλωστε η βροχή είναι τύχη!

Φυσικά πήγαμε και στο παζάρι, κεντρικό μέρος της Αβάνας. Όταν δεν είχαμε ξενάγηση με το πούλμαν, μετακινούμασταν είτε με τα πόδια, είτε με ταξί.
Τα πιο πολλά ταξί ήταν αυτοκίνητα αντίκες, των δεκαετιών ’50-’60. Είναι υποχρεωμένοι να τα κινούν και ας τους λείπουν διάφορα εξαρτήματα  (πχ να βγαίνουν οι σούστες και τα ελατήρια απο το κάθισμα στο οποίο κάθεσαι ή να μην έχει υαλοκαθαριστήρες το αυτοκίνητο και να βρέχει, οπότε  ο οδηγός να βγάζει το χερι του απο το παράθυρο για να καθαρίσει το τζαμι :Ρ).
Το αγαπημένο μου είδος ταξί ήταν κατι κίτρινα τρίκυκλα με ενα κοβούκλιο, τα λεγόμενα κόκοτάξι! Υπήρχαν και κατι άλλα σαν ποδήλατα με τον ταξιτζή να κάνει πετάλι και σύ πίσω να κάθεσαι σε κάθισμα. Μπορούσες επίσης, να μετακινηθείς καθισμένος σε καρότσα που σέρνανε  άλογα, αλλά και να επιβιβαστείς σε αυτοκίνητα πολιτών που έρχονταν και σε ρωτούσαν: “mister,taxi?” , παζάρευες την τιμή και σε πήγαιναν εκεί που ήθελες!
Γενικά τις 3 πρώτες μέρες γυρίσαμε όλη την Αβάνα, κάθε στενάκι και παρκάκι! Έχει πολύ ωραία κτίρια κι από αρχιτεκτονική κι από καλλιτεχνική άποψη! Ειδικά η ‘παλιά πολη’ εχει χαρακτηριστεί από την Unesco, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Εχει μια αίγλη η Αβανα,έναν αέρα νοσταλγίας και παρόλο που τώρα είναι ξεχαρβαλωμένη, διακρίνεις ξεκάθαρα την αίγλη που είχε παλιά, προ εμπάργκο.DSC_0440DSC_0595

Πήγαμε στο μουσείο του havana club (θα πηγαίναμε και στο εργοστάσιο, αλλά μάντεψε…είχε πλημμυρίσει),πήγαμε σε ένα εργοστάσιο που είδαμε πως κατασκευάζουν οι εργάτες τα διάσημα πούρα, δοκιμάσαμε ρούμι (πρωί – πρωί στο μεταξύ, καλά που ήταν γερό το πρωινό του ξενοδοχείου) και τα βράδια επισκεφτήκαμε ένα κέντρο που χόρευαν salsa κι όλοι εκτός από εμάς και την παρέα μας έμοιαζαν σαν να είχαν βγει απο το ‘so u think u can dance’! Επισκεφθήκαμε επίσης και το διάσημο floridita, το αγαπημένο μπαρ του Χεμινγουέι! Γενικα δεν ξεσαλώσαμε πολύ τα βραδια, γιατί ήμασταν όλη μέρα στο πόδι και το βράδυ δεν είχαμε κουράγιο…

DSC_0660DSC_0665DSC_0677

Στην ελεύθερη μερα μας, που έτυχε και ήταν Κυριακή, πήγαμε σε ενα δάσος με πολύ ψηλά δεντρα και ποταμάκια και είδαμε κάποιους να ψαρευούνε, να κάνουν βόλτα, να αράζουν. Είδαμε επίσης μια οικογένεια που πήγαινε να προσευχηθεί στο Θεό της και κρατούσαν ενα καλάθι του πικνικ, που μέσα είχαν κάποιο ζωντανό, μάλλον κόκορα που θα θυσίαζαν στο θεό για να τον καλοπιάσουν (δεν υπάρχει επίσημη θρήσκεια στην Κούβα, ο καθενας πιστευει ο,τι θελει- ειδαμε και μια ελληνικη εκκλησια που ειναι συνδεδεμένη με 2-3 σκάνδαλα). Πάνω στα δέντρα είδαμε κάτι πουλιά σαν αυτά στο Λούκι Λουκ, που τρώνε τις θυσίες των πιστών και έτσι το δάσος ειναι πεντακάθαρο!
DSC_0656Αυτό το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε αυτό το δάσος και το ερωτεύτηκα, αλλά δεν με άφησαν ούτε να κάτσω στη θέση του οδηγού, δεν καταλαβαίνω γιατί! :Ρ

 

DSC_0911Πήγαμε στην κοιλάδα viniales και στο pinal de rio, χωριουδάκια που ειναι τουριστομέρη, που βέβαια για να φτάσεις εκεί,περνάς απο χωριουδάκια που δεν ειναι τουριστομέρη.
Είναι πολύ όμορφα,πράσινο παντού, λοφάκια, φοίνικες, υπόγειες σπηλιές με καταρράκτες και μπήκαμε και στη Σπηλιά του Ινδιάνου. Είναι κάτι σαν το δικό μας σπήλαιο του Διρού, κάναμε βόλτα -ξενάγηση με ένα βαρκάκι και είδαμε σταλακτίτες, ποτάμια και τέτοια. Σε αυτή την εκδρομή είδαμε κι ένα τεράστιο τοίχο, μια πλευρά του βουνού, που την έχουν αποψιλώσει κι έχουν ζωγραφίσει την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Είναι η γνωστή Τοιχογραφία της Προϊστορίας, που δεν ξέρω, οι γνώμες δίιστανται ως προς το αν αυτό είναι ωραίο ή αν έπρεπε να αφήσουν το βουνό οπως ήταν. Το σίγουρο είναι ότι έπεσε πολυ δουλειά για να το καταφέρουν!

 

Φαγητό σε εξωτικά εστιατοριάκια μεσα στη Φύση, σε ονειρεμένα σκηνικά, όπου πάντα, μα πάντα υπάρχει ένα συγκρότημα που παίζει ζωντανά Κουβανική -τι άλλο;-μουσική κι αν θες στο τέλος αγοράζεισ το cd τους! Τέτοια συγκροτηματα υπάρχουν και στους δρόμους, που κόσμος χορεύει, στα μαγαζιά,παντού! Επίσης τέτοια μπαράκια σαν τη φωτογραφία που ακολουθεί,  έβρισκες σε αφθονία και σέρβιριζαν ρούμι και πίνα κολάντα!

Μας είπαν οτι είναι απόλυτα ασφαλές (και όντως αυτό όντως κατάλαβα – διαισθάνθηκα απο μόνη μου), να κυκλοφορήσεις άνετα μόνος σου, απλά έρχεται πλήθος ανθρώπων, που θέλουν να σου πουλήσουν πούρα ή σε ρωτάνε αν θες ταξί /να αγοράσεις κατι κλπ.
Επίσης, μας είπαν -τώρα το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω- ότι ειναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής που δεν έχει εγκληματικότητα και ναρκωτικα, σε μεγάλη αντιθεση με άλλες Λατινοαμερικανικες χώρες, σαν τη Βενεζουέλα και την Κολομβία που συμβαίνουν διάφορα καθημερινά και πρέπει να είσαι αυστηρά εντός των τουριστικών ζωνών. Είναι πολύ αυστηρές οι τιμωρίες όποτε φαντάζομαι οτι όλοι το σκέφτονται δύο φορές πριν παρανομήσουν!

Να πω και κάτι άσχετο, η ποινή αν σκοτώσεις, ακόμα και καταλάθος, στο δρόμο αγελάδα, είναι 20 χρόνια φυλακή. Όχι γιατι είναι ιερή, όπως στην Ινδία, αλλα γιατί έχουν μεγάλη έλλειψη απο βοδινο κρέας και χρειάζονται το γάλα που μοιραζουν δωρεαν καθε μέρα σε όλα τα σπίτια.

Συνεχίζεται

 

About Author

Μοιραστείτε το :