Κούβα – μέρος Β’
Την τέταρτη μέρα μαζέψαμε τα πράγματά μας, αποχαιρετήσαμε την Αβάνα, μπήκαμε στο πουλμανάκι μας και πήγαμε στο «Λα Μπόκα», που βρίσκεται η «Φάρμα Αναπαραγωγής Κροκοδείλων»! Είδαμε μπεμπέ κροκοδειλάκια (τα οποία είναι γλυκούλικα, αλλα ικανά να σου κόψουν ένα δάχτυλο, αν παραπάρεις θάρρος) και βγάλαμε φωτό με κάτι εφηβικά κροκοδείλια.
Εκεί βρήκαμε πάλι συγκροτηματάκια και ξεδίπλωσα το μουσικό μου ταλέντο, παίζοντας μαζί τους τις μαράκες!
Μετά πήγαμε μίνι κρουαζιέρα στο Νησί του Θησαυρού στο Γκουαμά, τη μεγαλύτερη φυσική λίμνη της Κούβας.
Στην επιστροφή, κάποιους απο εμάς, μας άφησαν να οδηγήσουμε το σκάφος και πολύ μας άρεσε αυτή η κίνηση εμπιστοσύνης!

Η Σάντα Κλάρα ήταν η πιο φτωχή πόλη που συναντήσαμε, ενώ το Σιεν φουέγο, που ήταν κανα 2ωρο απόσταση απο κεί, μια μεσαίας και πάνω οικονομικής κατάστασης, πόλη. Αν ήμουν κάτοικος της Σάντα Κλάρα, θα μετακόμιζα σίγουρα στην επόμενη πολη. Τη Σαντα Κλάρα την σώζει μόνο το πανεπιστήμιο και το μουσείο του Τσε.
Εκεί επισκεφθήκαμε το παζάρι, πήγαμε στην κεντρική πλατεία με τα αποικιακά κτίρια, κάναμε και μια ξενάγηση σε ένα παλιό αρχοντικό που το έχουν κάνει μουσείο και τέλος καθήσαμε στο παραδοσιακό καφενείο La Canchánchara,


Το ταξιδιωτικό μας γραφείο είχε προγραμματίσει για το τέλος του ταξιδιού μας, στάση 2 ημερών στο τουριστικό θέρετρο Βαραδέρο. Εκεί πάνε όλοι οι πλούσιοι τουρίστες που θέλουν απλά να χαλαρώσουν και να κολυμπήσουν.
Το 70% των τουριστών της Κούβας (Καναδοί-Γάλλοι) πάνε μονο εκεί, χωρίς στάση στην Αβάνα. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λάθος, γιατί έτσι δεν παίρνεις γεύση από Κούβα, αλλά μόνο από παραλιάρες και φοίνικες. Βέβαια, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Κάναμε μια εκδρομή σε ένα ερημονήσι στο Κάγιο Μπλάνκο με καταμαράν, με μια στάση καθ’οδόν μεσοπέλαγα που μας έδωσαν μάσκες-αναπνευστηρες και χαζεύαμε τον απίθανο βυθό!
Στάση κάναμε και σε ένα περιφραγμένο χώρο, πάλι μεσοπέλαγα, που φιλοξενούσαν δελφίνια και κολυμπήσαμε μαζί τους!


Στο Κάγιο Μπλάνκο κάναμε μπανάκι, μας τάισαν αστακό (το μέγεθος των αστακών στη Κούβα είναι τεράστιο, το τριπλάσιο των δικών μας) και ήπιαμε, τι άλλο; Ρούμι σε καρύδα! Μετά επιστροφή στο καταμαράν, χορός και ρούμι πάνω στο σκάφος και τέλος ξενοδοχείο και άραγμα!


Ήταν εμπειρία και ταξίδι ζωής και πάντα παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη τις εξελίξεις στην Κούβα. Την προλάβαμε οριακά, στο τέλος μιας εποχής της και στην αρχή μια καινούριας εποχής που αχνοφαινόταν.