Easy Rider στην Αττική Οδό! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Με βλέπεις χαμογελαστή στο αυτοκίνητο, ε; Το πήρε το κολάι, σκέφτεσαι! Το κολάι πήρα, μια τρομάρα πήρα, τους δρόμους πήρα; Σίγουρα πήρα το αυτοκινητάκι μου χθες και πήγα στη φουντουκονονά που είχε γενέθλια! Θα μου πεις, οκ, εχεις ξαναπάει! Ναι, αλλά έχω πάει μέσω Καλαμάτας, έχω πάρει τάπερ με κεφτεδάκια, έχω διασχίσει φιλαδέλφειες, χαλάνδρια, αγίες παρασκευές, γέρακες, γλυκά νερά και μετά απο αυτά, έχω φτάσει στην Παιάνια.

Χθες όμως, δεν είχα πολυτέλεια χρόνου, είχα δύο με δυόμισι ώρες μάξιμουμ, στις οποίες έπρεπε να πάω, να κάτσω και να γυρίσω σπίτι. Οπότε, η επιλογή της Αττικής Οδού ήταν μονόδρομος, αφού έβγαινα πρώτα στην Εθνική οδό βέβαια.

Μπαίνω στο αυτοκινητάκι μου τρέμοντας σαν σέικερ, γιατί πέρα από την Εθνική και την Αττική οδό, μην ξέχναμε και την άγνωστη διαδρομή.

Πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά, αλλά σε μένα αν δεν είχα ένα ισχυρό κίνητρο για να το τολμήσω, αυτή η πρώτη φορά θα αργούσε πολύ. Ναι, ξέρω οτι έχει ήδη αργήσει, θα αργούσε κι άλλο. Πόσο; Άγνωστο. Είχα στο μυαλό μου να κάνω μάθηματα με δάσκαλο για να βγω Εθνική και Αττική Οδό. Μόνο όσοι φοβούνται την οδήγηση μπορούν να καταλάβουν τι λέω, όσοι δεν οδηγούν και αιτία είναι αυτή η φοβία και όσοι προσπαθούν να το καταπολεμήσουν.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, αρχίζει να ψιλοβρέχει στο μεταξύ. Κι αρχίζει ένα ντόμινο σκέψεων.

Όχι ρε γaμώτι μου, όχι. Μήπως να γυρίσω σπίτι; Άλλωστε, δεν προλαβαίνω, μου είπε οτι θα σβήσει κεράκια στις 7.30. Ή μήπως να πάω απ’ έξω, αφου δεν προλαβαίνω τα κεράκια; Όχι, γιατί είναι ήδη αργά είπαμε. Έστω, ότι πάω και τρακάρω στην Εθνική, τι θα γίνει; Ποια είπαμε ότι ειναι η ασφαλιστική μου; Δεν έχω και μπαταρία στο κινητό, μου έχει δώσει ο χάζμπαντ όμως φορτιστή, αυτόν εδώ τον όμορφο τον ροζ, πού μπαίνει είπαμε, κάπου εδώ, πού είναι η τρύπα, πω-πω, περνάει η ώρα, από πού να πάω ρε γαμώτι, τι θα κάνω, τι να κάνω, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!

Βάζω μπρος κι ό,τι γίνει, τουλάχιστον έχω βενζίνη και να χαθώ, αν δεν τρακάρω στο μεταξύ, έχω την πολυτέλεια να κάνω κύκλους.

Ξεκινώ, στρίβω προς την Εθνική, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, νομίζω θα βγει έξω απο το στήθος μου, την ακούω ξεκάθαρα, άλλωστε το ραδιόφωνο είναι μουγκό, μη μου αποσπάσει την προσοχή.

Προχωρώ, προχωρώ, οκ, βγηκα απο τη ΛΕΑ, άλλαξα λωρίδα, είμαι δεξια, οδηγώ, καλά είμαστε, μην ξεχνώ να αναπνέω. Τώρα να βγω πιο δεξιά, είναι η Αττική Οδός; Όχι, δεν είναι ακόμη, αμάν, παραλίγο να ακουμπηθούμε με αυτον που είναι δεξιά μου, γιατί είναι δεξιά μου αυτός, η ΛΕΑ δεν είναι δεξιά μου, πού είμαι; στη μεσαία;

Ωραία, Αττική Οδός, πιάνω δεξιά σιγα – σιγά. Να κάνω έκπληξη στη Σοφία, τι ωραία, δε με περιμένει και θα με δει να της χτυπάω το κουδούνι! Ναι, καλή η έκπληξη, αλλά ακόμη καλύτερα να τη ρωτήσω αν όντως η έξοδος της ειναι η 18 που μου είπε ο χάζμπαντ γιατί, εκείνη ξέρει στα σίγουρα, τη χρησιμοποιεί.

Δίνω 3 ευρώ στον κύριο στο κουβούκλιο και ρωτώ «Για Παιανία, έξοδος 18, ε;» Να το σιγουρέψουμε ρε αδερφέ, ας ρωτήσουμε σαρανταδώδεκα άτομα.

Ξεκινώ, δεξιά λωρίδα είπαμε, αλλά πρέπει να μπω αριστερά, παραείμαι δεξιά. Να μπω μεσαία, για να μην μπερδευτώ και βγω σε καμιά έξοδο άσχετη.

Προχωρώ σταθερά με 70-80 χλμ, νιώθω οτι πηγαίνω με την ταχύτητα του φωτός. Ωστόσο, γύρω μου με προσπερνάνε τα αυτοκίνητα.

Σκέφτομαι, θα έρθει το αμαξάκι της Αττικής Οδού και θα με ρωτήσει «συγγνώμη κυρία μου, γιατί πηγαίνετε τόσο αργά; Έχετε κάποιο πρόβλημα;» και θα του απαντήσω «ουυυυ, μόνο ένα;» , όχι – όχι δε θα απαντούσα έτσι, θα ‘λεγα: «έχετε δίκιο, είναι η πρώτη μου φορα, είμαι νέα οδηγός, να, δείτε και το Ν πίσω στο τζάμι που το βαλα πρόσφατα, μόνο πέντε (5) χρόνια βρίσκεται εκεί».

Μήπως, να πατήσω το γκάζι λίγο περισσότερο; Αφού έχω ακόμη μεχρι την έξοδο που θέλω, ναι αλλά, δεν έχω ξαναβάλει 5η ταχύτητα, ας μην το κάνω τώρα κι αυτό πρώτη φορά, μήπως δεν τη βάλω καλά και γίνει καμιά μ#λακία, καλά είμαι όπως είμαι.

Έξοδος 13, Πλακεντίας. Βρε, μήπως να βγω εδώ που την ξέρω καλά την Πλακεντίας; Και πάλι κέρδισα αρκετό χρόνο. Γιατί όμως να μη βγω εκεί που πρέπει εφόσον βιάζομαι να προλάβω τα κεράκια; Μισό λεπτό, γιατί χωρίζεται έτσι στα δύο; Να πάω απο πάνω ή απο κάτω; Μα, το αποπάνω ήταν η έξοδος, άρα λογικά πάω αριστερά από την κάτω πλευρά.

Ναι…πού ειναι οι ταμπέλες; Τόση ώρα οδηγώ και μια ταμπέλα με την επόμενη έξοδο δεν έχει… άχούυυυυ, έπρεπε μάλλον να πάω απο την πάνω πλευρα. Τι λέει εδώ, αεροδρόμιο; Σε πόσα μέτρα; Τι έλεγε εκεί, δεν πρόλαβα να δω καλά, α, καλά, πάω αεροδρόμιο, ok. Σκατούλες.

Α, νάτη, έξοδος 14, ε-π-ι-τ-ε-λ-ο-υ-ς. Θεοί, τι ανακούφιση, καλά πάω!

Συνεχίζω, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, φτάνω στην έξοδο 18!! Τι χαρά! Πού είναι καλέ; Τώρα βγαίνω; Τώρα; Τώρα!

Έχει φανάρι, κόκκινο, ωραία, να σταματήσω, να πάρω μια ανάσα. Ωραία! Αλήθεια, πού πάω τώρα, ευθεία, δεξιά; αριστερά; Να βάλω τη διευθυνση στους χάρτες του κινητού μου. Θα φτάσει η μπαταρία; Κάνε να φτάσει!

«Στρίψτε νοτιοδυτικά» ακούγεται η φωνή.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΑ; Γιατί καλή μου φωνή του GPS δε μου λες, δεξιά, αριστερά, ευθεία; Τι να κάνω τώρα;

ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠ, η νταλίκα από πίσω.

Ξεκινώ, στρίβω δεξιά (ευτυχώς μου ‘κοψε, γιατί ευθεία θα έμπαινα σε άλλο κομμάτι της Αττικής, αριστερά, θα το πήγαινα τελικά ένα αεροδρόμιο) και σταματώ με αλάρμ.

Παίρνω τη Σοφία, της οποίας την έκπληξη είχα χαλάσει προ πολλού, για να πάρω οδηγίες!Και τι χαρά, φτάνω στον πολιτισμό, εννοώ βρίσκομαι στην Παιανία κι αν και χάθηκα σε κάποια στενάκια, καθόλου δε με ένοιαξε. Όπου και να χάθηκα, ήμουν στην Παιανία! Όχι στο οδός χωράφια, αριθμός αγκάθια που ήμουν προηγουμένως, μες τη μαύρη νύχτα.

Κι έτσι έφτασα σπίτι της φιλενάδας μου, σβήσαμε τα κεράκια, φάγαμε τούρτα μίνι μάουζ και φιλιούνται -αγκαλίαζονται.

Για την επιστροφή, πήγα απ’εξω, γύρω – γύρω, το γαϊδουράκι ξέρει ένα δρόμο κι άλλωστε ακόμη δεν είχα συνέλθει απο το «πήγαινε» για να κάνω τις ίδιες επικίνδυνες αποστολές, όπως το ‘βλεπα, και στο «έλα». Άσε που το «έλα» είναι πιο δύσκολο απο το «πήγαινε», οπότε «άστο μωρέ, μια άλλη φορά, πότε; Θα σε γελάσω και δεν το θέλω».

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ, Σ’ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ – ΑΤΤΙΚΕΣ, ΟΔΟΥΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΩ και μουστάκι θα ξουρίσω! Αγαπημένη μου, να ‘μαστε έτσι, μέχρι τα βαθιά μας γεράματα! Cheers!