Αγαπητό μου ημερολόγιο

Φουντουκοκαραμελένια Γενέθλια

Μοιραστείτε το :

Πολύ τουρτίδι σε κέρασα στα σόσιαλ, σε γλύκανα για τα καλά!

Ε, στο είχα πει, ο Οκτώβρης είναι ο μήνας μας, γενεθλιάζουμε οικογενειακώς!

Που λες, για το φουντούκι και την καραμέλα, κάναμε δύο πάρτι on the raw, το ένα πίσω από το άλλο και μπορεί να τα παίξαμε στην κούραση αλλά άξιζε και θα το ξανακάναμε!

Πέρυσι που ζούσα-με μια τρέλα δεν είχα-με πάει πουθενά, σε καμία συγκέντρωση, συνάντηση του σχολείου, γενικά, ήμουν η μαμά φάντασμα! Ηθελα φέτος να επανορθώσω!

Γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε δύο ξεχωριστά πάρτι, για να αςμπέτε με τους  γονείς των φίλων των παιδιών μας. Κάτι κάναμε, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα φουντουκοκαραμελάκια μου το καταευχαριστήθηκαν!

Ξέρω ότι καίγεσαι να διαβάσεις λεπτομέρειες και να μάθεις τα ευτράπελα! Δε θα σε απογοητέψω!

ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΚΑΡΑΜΕΛΑΣ

Η μικρή μου, που είναι μικρή μεν, θαυματουργή δε, θυμάσαι τι σου είχα γράψει πέρυσι εδώ; Είχε πάθει παράκρουση από τη χαρά της! Δεν ήξερε πώς να την εκφράσει, έκανε σβούρες γύρω από τον εαυτό της, χοροπήδαγε, έκανε, έρανε, έλαμπε το κοριτσάκι μου! Για μένα αυτό, ήταν το ζητούμενο και χαλάλι που το σπίτι, γιατί δεν ξέρω αν στο είπα, κάναμε πάρτι στο σπίτι, old school, back to 80ς-90ς, δηλ, δε μοιάζει πια με σπίτι!

Είχα μια έγνοια λίγο του πώς θα παίξουν ένα τσούρμο τρίχρονα, γιατί δεν είχα πάρει κάποια κοπέλα / αγόρι να τα απασχολεί, αλλά σας πληροφορώ ότι παίξανε ωραιότατα κι αν κρίνω και από τα ποτήρια και τα άδεια μπουκαλοκρασιά, κι οι γονείς το ίδιο!

Και, χάρηκα που τους γνώρισα καλύτερα και είναι και συμπαθέστατοι και πάλι καλά, γιατί έτσι τέλεια που τα πάω με τους χρόνους μου, χτυπούσαν οι καλεσμένοι τα κουδούνια και με έβρισκαν με τα χέρια πασαλειμμένα κιμά να πλάθω κεφτεδάκια!

Πάλι καλά που είχαμε καλεσμένους βέβαια γιατί τις προσκλήσεις τις μοίρασα στο παραπέντε, σε μερικούς δεν έδωσα καν, τα είπα viberikως!

«Μπορούμε να σε βοηθήσουμε κάπως;» με ρωτούσαν μετά τα «χαίρω πολύ, είμαι η τάδε, η μαμά της δείνα»! Συμπαθέστατες, ξαναλέω!

Να τους πω, αν με διαβάζουν τώρα, ότι είχαμε σκοπό να παραγγείλουμε και σουβλάκια, κάτι που ξεχαστήκαμε και δεν κάναμε ποτέ! Ευτυχώς, θυμήθηκα να βγάλω τις μπόμπες, τα κομμένα αγγουροκάροτα, και τα κρουασανομπίσκοτα και έτσι κάπως κάτι υπήρχε για μασούλημα!

Oh well!

Έσβησε λοιπόν η μικρή καραμελένια μας τα κεράκια της, όσες φορές της τραγουδήσαμε -ελληνικά, αγγλικά και το αγαπημένο της, κινέζικα- το τραγουδάκι! Είχα πάρει και τα κεράκια που ανάβουν πάλι μόνα τους και πήρε και τη βοήθεια των φίλων της στο σβήσιμο!

Μετά από κάμποση ώρα φύσα – φύσα με ολίγη από βροχή σάλιων κι αφού τα κεράκια έλιωσαν κι έφτασαν έως μια πιθαμή από την τούρτα, την πήραμε από τα χέρια τους για να την κόψουμε!

Η τούρτα, που παρεμπιπτόντως λεγόταν «Ο Μίκυ και η παρέα του» κι εγώ της άλλαξα όνομα σε, «η Μίνι και η παρέα της», ήταν νοστιμότατη! Ίσως το σάλιο των παιδιών να βοήθησε!

Γέψη μπισκότο – σοκολάτα κι απορώ γιατί κάποτε έδινα τα τρελά απίστευτα λεφτά για τις σούπερ γουάου τούρτες με ζαχαρόπαστα που ναι, είναι εντυπωσιακές εκτός από πανάκριβες, αλλά στην ουσία τρως κέικ, αντί με το 1/3 της τιμής να φας τούρτα τουρτένια και να την ευχαριστηθείς!

Φυσικά δεν είχα ιδέα πώς να την κόψω, ώστε να φτάσουν τα κομμάτια για όλους, αλλα το μαθηματικό μυαλό της οικογένειας, ο φουντουκοκαραμελοπατέρας, μου είπε πόσες σειρές κάθετα και πόσες οριζόντια να χαράξω και τα καταφέρα! Εντάξει, πήρα και τη βοήθεια του κοινού, μαμά, θενξ!

Χτυπήσαμε και την πινιάτα μας από Happy_kids_pinata,ξεχυθήκανε τα καλούδια από μέσα: καραμελάκια, σφραγίδες, δαχτυλιδάκια, και γενικά επικράτησε ένα πολύ ευχάριστο μπάχαλο!

ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΟΥ

Την επόμενη ακριβώς μέρα, είχαμε το πάρτι του γιου μας, του πρώτου μας παιδιού, του παιδιού που μας έκανε γονείς. Οκ, σταματώ. Λατρεία.

Ήμασταν κομμάτια από το πάρτι της προηγούμενης μέρας, και από το πάρτι αυτό καθ’ αυτό αλλά και τα μαζέματα του σπιτιού, καλά, ο φουντουκοπατέρας είχε σηκωθεί κανονικά την επόμενη μέρα στις 6 το πρωί να πάει στο μαγαζί!

Στο τονίζω αυτό πριν διαβάσεις παρακάτω!

Κατά τις 3 το μεσημέρι, κοιμίζοντας τη μικρή για να αντέξει μετά και να μην ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο της κούρασής της στο πάρτι του αδερφού της, είπα να κλείσω για λίγο τα μάτια μου. Για μια στιγμούλα μόνο. Απλώς για να τα ξεκουράσω, προς Θεού, όχι να κοιμηθώ!

Ε, με πήρε ο ύπνος κανονικά, από αυτόν τον βαθύ, τον πολύ βαθύ, τον πιο βαθύ δε γίνεται, και κάποια στιγμή, ακούω μια φουντουκένια φωνή από πολυυυυυ μακριά «μαμά, δεν έχω πάρτι σήμερα;»

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, ΦΟΥΝΤΟΥΚΟΠΑΤΕΕΕΕΡΑ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Κομμάτια στον καναπέ ήταν ο άνθρωπος!

Σηκωνόμαστε σαν τρελοί, αρχίζουμε τα μπάνια, ντυσίματα παιδιών, με το ένα χέρι να γεμίζω την πινιάτα με σοκολατάκια, με το άλλο να φοράω το τζιν μου, ένα αλαλούμ!

Μ’ αρέσει που ήθελα να με δούνε περιποιημένη οι γονείς των συμμαθητών, σαν νορμάλ άνθρωπο έστω, κι όχι με τον κότσο πάνω στο κεφάλι και το μισοαπλωμένο κονσίλερ κάτω από τα μάτια, που με βλέπουν κάθε πρωί, βλέπε εδώ!

Ναι, καλά…Ένα θα σας πω. Πήγα με ξεβαμμένα νύχια από ημιμόνιμο που είχα κάνε ένα μήνα πριν! Υποτίθεται ότι θα έλεγα να μου τα φτιάξουν /ξεβάψουν /ξαναβάψουν αλλάααααα….δεν πρόλαβα.

Λέω εντάξει, δε θα κάνω χειραψία, θα τις πιάνω από τους ώμους κα θα τις φιλάω σταυρωτά στα μάγουλα! Η τρελή, πολύ κοινωνική μαμά κι έτσι!

Ετοιμαστήκαμε λοιπόν όπως όπως και βγαίνουμε τροχάδην έξω από το σπίτι.

Με το που κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού, συνειδητοποιούμε ότι εγώ δεν πήρα τσάντα και ο άντρας μου δεν πήρε τα κλειδιά του πάνω από το γραφείο του.

ΔΗΛΑΔΗ, φύγαμε ΧΩΡΙΣ τα κλειδιά μας. Αφού χάσαμε λίγο ακόμα χρόνο από αυτόν που δεν είχαμε, ψάχνοντας στο σπίτι του φουντουκοθείου για τα δεύτερα κλειδιά μας, τα οποία ΟΥΔΕΙΣ θυμήθηκε ότι ΚΑΙ αυτά-δε θα σου πω γιατί-βρίσκονται σπίτι μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο να πάμε στο πάρτι μας!

Η ώρα εν τω μεταξύ τικ τακ, είχε πάει 6.15.

Το πάρτι μας γινόταν σε ένα παιδόΠΟτο, στις 6 νταν. Με παίρνει τηλ, η κουμπάρα που της έχω βαφτίσει το γιο:

-«Να σου πω, έχει έρθει πολύς κόσμος και ρωτάει πού είναι ο εορτάζων φούντουκας» και «καλέ, ο φούντουκας, άργησε στο δικό του πάρτι»!

-«Εεεεε, κάνε τα δέοντα σε παρακαλώ, υποδέξου τους σχολικούς μας φίλους σαν να είμαι εκεί»

-«Εντάξει, εντάξει, μείνε ήσυχη!

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι κουμπάρες!

Τελικά, φτάσαμε κι εμείς στο πάρτι μας, σβήσαμε την τούρτα με τον Super Mario -μεγάλο κόλλημα όμως με αυτόν τον Μάριο-, σπάσαμε και την πινιάτα, και ξεσάλωσαν τα παιδιά στα φουσκωτά παιχνίδια!

Με τις μαμάδες των συμμαθητών δεν είπα όσα ήθελα να πω, αφενός, γιατί είχα πολύ καιρό να δω τις κουμπάρες μου και μέχρι να πούμε τα διάφορα πέρασε νεράκι η ώρα, αφετέρου, νόμιζα ότι θα είχα χρόνο να μιλήσω και να γνωριστώ καλύτερα μαζί τους ύστερα, κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα…πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει, I run out of time.

Έμαθα όμως ότι την πορσελάνινη κούκλα μαμά, τη λένε Ειρήνη! Μεχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς θα έχω μάθει όλα τα ονόματα και θα έχω αντιστοιχήσει μαμά με παιδί!

Αυτά….Και του χρόνου με υγεία!

About Author

Μοιραστείτε το :