Η μαμά τα ‘χει παίξει!
Πώς καταλαβαίνεις ότι τα ‘χεις παίξει από κούραση; Μήπως όταν αρχίζουν και σε πονάνε αυχένες, μέσες, χέρια, καρποί, όλα αυτά εναλλάξ ή και σε συνδυασμούς καθημερινά; Είναι ένα αξιόπιστο δείγμα, ναι.
Μπορείς όμως να σιγουρευτείς όταν συμβαίνει μια σειρά από γεγονότα σαν τα κάτωθι:
- Λες παραμύθια στον γιό σου και στην πορεία αυτών λες άλλα αντί άλλων που όχι απλώς αλλάζουν τη ροή του παραμυθιού, αλλά το παραμύθι πλέον παύει να υφίσταται.
- Προσπαθείς να φορέσεις ένα φούτερ, το οποίο σου έχει σκαλώσει στο χέρι, δεν ανεβαίνει ούτε στο μπράτσο, αλλά εσύ εκεί προσπαθείς, επιμένεις, τραβάς, βάζεις όλη σου τη δύναμη γιατί «δε γίνεται να έχεις παχύνει τόσο που να μην μπαίνει ούτε το μανίκι». Μετά από κανά λεπτό, συνειδητοποιείς ότι προσπαθείς να φορέσεις το -παρόμοιο- φούτερ του γιού σου, οπότε λογικό να μη χωράει ούτε το χέρι σου.
- Κοιμίζεις το μωρό και παράλληλα ξέρεις ότι ο μεγάλος σου, ο τετράχρονος σου, δεν έχει κοιμηθεί ακόμη γιατί τον ακούς στο κρεβάτι του που κάνει διάφορα. Εκνευρίζεσαι μέχρι που ακούς να σου φωνάζει από το δωμάτιό του: «μαμά, δε θα πιω γάλα σήμερα;» και συνειδητοποιείς ότι ξέχασες να φτιάξεις γάλα στο παιδί σου. Ο εκνευρισμός φεύγει, οι ενοχές έρχονται.
- Ψάχνεις το κινητό σου, το οποίο θυμόσουν ότι το είχες το πρωί στο κρεβάτι του γιου σου όταν τον ξύπνησες για το σχολείο γιατί έστειλες μήνυμα στον φουντουκομπαμπά, αλλά φυσικά δε βρίσκεται εκεί. Δεν μπορείς να κάνεις αναπάντητη στον εαυτό σου από το σταθερό γιατί το έχεις πάντα στο αθόρυβο. Το ψάχνεις παντού, στο κρεβάτι, κάτω από το κρεβάτι, στο ράφι δίπλα. Σκύβεις, τεντώνεσαι, κάνεις κοιλιακούς, ραχιαίους, δεν το βρίσκεις πουθενά. Σκέφτεσαι ότι μάλλον μπλέχτηκε στο πάπλωμα το οποίο έβαλες νωρίτερα για πλύσιμο στο πλυντήριο.
Τρέχεις πανικόβλητη να σταματήσεις το πλυντήριο, γεμίζεις παντού νερά στο πάτωμα, βγάζεις το βρεγμένο, ασήκωτο πάπλωμα με τα πονεμένα χέρια σου και το ψάχνεις χωρίς αποτέλεσμα. Μαζεύεις τον χαμό που προκάλεσες και παραδίνεσαι, σταματάς το ψάξιμο. Πας αποκαρδιωμένη στην κουζίνα και το βρίσκεις εκει, πάνω στον πάγκο. Ήταν δίπλα στην καφετιέρα γιατί είχες πάει νωρίτερα να φτιάξεις καφέ, άλλο που καφέ, εν τέλει, ποτέ δεν έφτιαξες. - Βάζεις το μπρίκι στο γκαζάκι για να ζεστάνεις το γάλα γεμίζοντας το νερό.
- Πηγαίνεις στο φαρμακείο 8 το βράδυ και μπαίνοντας λες με δυνατή και στεντόρεια φωνή να σε ακούσουν όλοι «καλημέρα σας»! Η φαρμακοποιός σε γνωρίζει βέβαια, αλλά οι πελάτες μάλλον θεώρησαν ότι το ‘χεις χάσει! Κοντά πέσανε βέβαια!
- Είσαι σε παιδικό πάρτι, κάθεσαι σε ένα ψηλό σκαμπό και δε χωράει καλά ο πισινός σου. Έχεις περάσει το μισό πάρτι σκασμένη και σκεπτόμενη ότι πρέπει να ξεκινήσεις άμεσα δίαιτα αν έφτασε ο πισινός σου να μη χωράει σε σκαμπό, μέχρι που το εξομολογείσαι σε φίλη μαμά εκεί, η οποία και σε ενημερώνει ότι «αυτό το σκαμπό είναι παιδικό, για παιδικούς πισινούς».
Αυτά και πόσα άλλα! Τα συζητάμε μετά και γελάμε!
Είναι η πιο γλυκιά κούραση εννοείται -μη λέμε τα αυτονόητα- και δεν την αλλάζω με τίποτα, αλλά κάποιες φορές πραγματικά νιώθω ότι αδειάζει η μπαταρία μου.
Στο καπάκι τυχαίνει και κοιμάμαι κάνα 3ωρο σερί και φορτίζω, νιώθω λες και πήγα σε σπα, ότι έκανα διακοπές. Οι μπαταρίες τιγκάρουν και είμαι έτοιμη για όλα!