Η πρώτη μου ανάρτηση - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Η πρώτη μου ανάρτηση! Το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο είναι πραγματικότητα πλέον!
Στην πρώτη μου ανάρτηση λοιπόν, μου κάνει ποδαρικό η Φίλη μου, η κολλητή μου, η νονά του παιδιού μου!

Φίλες απο την τρελή εφηβεία μας και τώρα πια παντρεμένες με παιδιά, παρόλο τον περιορισμό χρόνου της ενήλικης γεμάτης υποχρεώσεις ζωής, πάντα η μία μέσα στη ζωή της άλλης.

Δε συναντιόμαστε πια τόσο συχνά, δε μιλάμε με τις ώρες στα τηλέφωνα και δεν αράζουμε ατελείωτα -yolo- σε καφετέριες και μπαράκια αλλά είμαστε βαθιά, ουσιαστικά, δεμένες κι αγαπημένες!
Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες της παρέας, όλες φίλες απο το σχολείο και το φροντιστήριο!

Ήμασταν μικρά κοριτσάκια όταν μας έφερε κοντά η θεά Τύχη και μας ένωσε με τους ισχυρούς δεσμούς της πολύτιμης αυτής φιλίας -και μετέπειτα κουμπαριάς- για πάντα.

Η φίλη μου λοιπόν η Σοφία, η φουντουκονονά είχε τα γενέθλιά της το Σάββατο. Θέλαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό, όπως πέρυσι που της είχαμε κάνει πριβέ, μεταξύ μας μεταξά δηλ, πάρτι έκπληξη σε ένα φανταστικό μπαράκι, για το οποίο θα ακολουθήσει στο μέλλον ξεχωριστή ανάρτηση.

Φέτος όμως, τα οργάνωσε όλα μόνη της και ετοίμασε σε εμάς και στον εαυτό της μια πολύ όμορφη γενέθλια μέρα!
Έκλεισε ένα πολύ ωραίο δωμάτιο ξενοδοχείου με θέα στη θάλασσα, μπήκαμε όλες σε ένα αυτοκίνητο και φτάσαμε εκεί με χίλιες δυο τσάντες και τσαντάκια, ούτε μετακόμιση να κάναμε.

Αφού κι ο κύριος στη ρεσεψιόν μας κοίταζε πολύ μπερδεμένος, έβλεπες ξεκάθαρα τις σκέψεις να περνάνε σαν μπάνερ στο κούτελο του “τι γίνεται εδώ; Πόσο θα μείνουν; Όλες σε ένα δωμάτιο; Να είμαι αυστηρός, να κανω ερωτήσεις; Μπα, άστο και βλέπουμε!”

Πήγαμε λοιπόν δωμάτιο κι άρχισε να βγάζει η εορτάζουσα σημαιάκια, γιρλάντες, φαναράκια, κεράκια για να βάλουμε μεσα στα φαναράκια,
να κρεμάμε, να απλώνουμε, να στολιζουμε, κάναμε ένα δωμάτιο σούπερ γιορτινό!
Απλώσαμε ένα χρωματιστό τραπεζόμαντιλο στο κρεβάτι και ρίξαμε πάνω δύο τόνους πατατάκια,γαριδάκια, ποπ κορν, τάπερ με σοκολατάκια και νοστιμότατα ψιψιψίνια ψιψιψόνια, τα οποία φάγαμε όλα χωρίς καμία τύψη! Βγάλαμε και τα ουίσκι και τις κοκακόλες και τις πορτοκαλάδες και τις μπίρες χωρίς αλκόολ και του δώσαμε και κατάλαβε!

Η εορτάζουσα είχε φερει σπέσιαλ ποτήρια για την κάθε μία μας, με διαφορετικό αυτοκόλλητο πάνω τους για να ξεχωρίζουμε ποια πίνει τι,
από ένα στέμμα για το κεφάλι, γιατί εννοείται οτι είμαστε ΚΑΙ πριγκίπισσες ανάμεσα σε όλα τ’αλλα, και επιτραπέζια παιχνίδια, με τα οποία ποτέ δεν ασχοληθήκαμε μια κι οι ώρες πέρασαν νερό με το μπλα μπλα!

Χίλια δύο θέματα, με κυρίαρχο το κλασσικό εικονογραφημένο, “άντρες”, αναλύθηκαν επαρκώς, που βέβαια άλλες δύο μέρες να μας άφηνες, πάλι θα ‘χαμε να λέγαμε!

Σβήσαμε και τα κεράκια στη τούρτα μας, βγάλαμε και με αυτή τη βολική εφεύρεση, το μπαστούνι για τις σέλφι εννοω, φωτό και γενικώς περάσαμε σούπερ!

Στο τέλος, μας είχε κι απο ενα δωράκι-εκπληξη στη καθεμία μας αλλά και εμείς της είχαμε μικρές εκπλήξεις! Πέρα απο τα δώρα της, τα οποία ήξερε, είχε και τσαχπινιές να λάβει που δεν περίμενε, σαν αυτή:

Το βάζο της ευτυχίας, με χαρούμενο αγαπησιάρικο περιεχόμενο
και αυτή:

Λαγουδάκι- γλαστράκι, που θα αποκτήσει αλογοουρά μόλις ποτιστεί!
Η βραδιά έκλεισε μαγικά.

Κατεβήκαμε κατά τα μεσάνυχτα στην παραλία και καταφέραμε πολύ πετυχημένα, δηλ χωρίς να βάλουμε φωτιά στα πουρνάρια ή στα δάχτυλά μας, να ανάψουμε με τη δευτερη προσπάθεια, – η πρώτη μας προσπάθεια κολύμπησε- ένα φανάρακι ευχής!

Έκανε η εορτάζουσα την επι 5′ ευχή της κι άφησε το φαναράκι από τα δάχτυλά της να ταξιδέψει την ευχή στα αστέρια, να την κάνει πραγματικότητα!

Ήταν κάτι μαγικό, δεν μπορώ να βρώ άλλη λέξη να το περιγράψω, το πώς απομακρυνόταν το φαναράκι, το φως, στον ουρανό και χανόταν στον ορίζοντα..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ με ΥΓΕΙΑ και ΠΟΛΛΗ ΤΥΧΗ.
Σ’ αγαπώ, πάντα.