Το μασάζ!

-Ναι, γεια σας, έχω ένα κουπόνι για μασάζ

-Bεβαίως, πότε μπορείτε να κλείσουμε ένα ραντεβού;

-Κι απόψε το απόγευμα μπορώ, αν υπάρχει διαθεσιμότητα

-Βεβαίως, να σας περίμενω στις έξι;

-Πού ακριβώς βρίσκεστε;

-Στην περιοχή τέτοια, οδό τάδε, δίπλα απο το ζαχαροπλαστείο δείνα.

-Μα, αυτό είναι γωνιακό, δεν υπάρχει κάτι δίπλα

-Πώς  δεν έχει, θα το δείτε. Ραντεβού στην είσοδο στις έξι.

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, φτάνω κι όντως υπήρχε μια πόρτα, δίπλα στο ζαχαροπλαστείο. Θα μπορούσε να είναι αποθήκη, αλλά ας μην είμαστε προκατειλημένοι. Ανοίγουμε την πόρτα και το σκηνικό έχει ως εξής: άδειο, παγωμένο δωμάτιο, γυμνοί τοίχοι, το ειδικό κρεβάτι του μασάζ, ένα σκαμπό κι ένας θερμοπομπός.

-Νιώθετε πόνο κάπου συγκεκριμένα;

-Ναι, στον αυχένα – ωμοπλάτη μου

-Ωραία, γδυθείτε

-Να βγάλω την μπλούζα μου

-Όλα να τα βγάλετε

–ΌΛΑ; Και το παντελόνι;

-Ναι, και το παντελόνι.

-Μα, στον αυχένα πονάω, εμ, δεν είναι πολύ κατάλληλο αυτό που φοράω απο κάτω, μούμπλε-μούμπλε, με πιάσαν οι ντροπές, εμενα.

-Δεν πειράζει, δε σας βλέπει κανείς.

“Με βλέπεις εσύ” μου ‘ρθε να της πω, αλλά οκ, μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει, βγάζω ρούχα, προχωρώ τουρτουρίζοντας προς το κρεβάτι, φορώντας τα αποκαλυπτικά εσώρουχα που σίγουρα δεν ήταν τα καταλληλότερα για την περίσταση, για να ξαπλώσω.

Απ’ την αμηχανία μου, σηκώνοντας το πόδι για να σκαρφαλώσω στο κρεβάτι, δίνω μια στο σκαμπό που ήταν παραδίπλα και το εξφενδονίζω κάπου παραπέρα. Γκνταπ- γκντουπ, ακούστηκε μεγάλος θόρυβος μέσα στο άδειο δωμάτιο που έκανε κι ηχώ.

-Ωχ, συγγνώμη

-Ηρεμείστε, δε σας βλέπει κανείς. Θα σας σκεπάσω τώρα.

Μου ρίχνει πάνω στο γυμνό μου κορμί μια ηλεκτρική κουβέρτα

–ΑΟΥΤΣΣΣΣ, καίει καλέ

-Καλά είναι

-Καίει, σας λέωωωωω.

Αγνοώντας με, μου βάζει απο πάνω άλλη μια κουβέρτα. Απλή η δεύτερη κουβέρτα. Σταματάει και να καίει η πρώτη κουβέρτα, αρχίζω να χαλαρώνω.

Νιώθω λίγο σαν να είμαι κοτόπουλο σε φούρνο σκεπασμένο με σάνιτας και σιγοψήνομαι, αλλά με την καλή έννοια. Μου αρέσει. Έχει μπει και μια μουσικούλα, ρυάκια να κυλάνε,πουλάκια τιτιβίζουν, τσιπούρες κολυμπάνε, χαλαρουί, ζεν κλπ και αρχίζω και μπαίνω στο mood, να βυθίζομαι σε έναν ευχάριστο λήθαργο.

Όπως έχω χαλαρώσει κι η γυναίκα κάνει τη δουλειά της, ξαφνικά το ρυάκι σταματάει και ακούγεται απότομα κι απο το πουθενά, ο ραδιοφωνικός παραγωγός να αναγγέλει το επόμενο τραγούδι που ήταν ντάπα ντούπα. ΝΤΑΠΑ – ΝΤΟΥΠΑ, όμως.

Τρέχει με τα χέρια λαδωμένα, πάει, ξαναβάζει τα ρυάκια και τα ζεν.

Συνεχίζουμε απο κει που σταματήσαμε σαν να μη συνέβη αυτό το διάλειμμα για διαφημίσεις. Έχουμε φτάσει στα χέρια και όπως απλώνει λάδι και μου τραβάει – τεντώνει δάχτυλα, μου τα μασαζομαλάσει, ενώ εγώ βρίσκομαι πάλι στην πρότερη χαλαρή μου κατάσταση, εκείνη του κοτόπουλου, ξαφνικα, μου φεύγει η βέρα.

–Η ΒΕΡΑ ΜΟΥ, φωνάζω και ανασηκώνομαι λες και θα μπορούσε να πάει πουθενά η βέρα, να βγάλει πόδια και να φύγει απο το δωμάτιο.

-Να, εδώ είναι, τη βρήκα, γλίστρησε. Μου την ξαναφοράει, “i do”, σκέφτομαι και γελάω από μέσα μου, συνεχίζουμε. Απο κει που σταματήσαμε.

Εχω αρχίσει πάλι να χαλαρώνω, το μασάζ έχει φτάσει ακόμη πιο ψηλά, στο κεφάλι, έχω κλείσει μάτια, έχω αφεθεί εντελώς. Αν και με απασχολεί λίγο σε μια άκρη του μυαλού μου η μάσκαρα που δεν είχα τσιγγουνευτεί το πρωί, η οποία, όπως μου κάνει η γυναίκα μασάζ στο πρόσωπο, βάζοντας κρέμες κλπ, θα ‘χει ταξιδέψει παντού, σίγουρα θα χει φτάσει σαγόνι.

Το μασάζ συνεχίζει στο τριχωτό της κεφαλής και κει που είμαι στο απώγειο της απόλαυσης, ξαφνικά, ΜΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ.

ΤΟ ΕΝΝΟΩ, ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ! Με λύσσα!

-Καλέ, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΤΣ!!

-Φεύγει η κακή ενέργεια έτσι, απομακρύνεται, μου εξηγεί.

Έτσι που λέτε. Αυτός ήταν ο επίλογος του μασάζ.

Πλήρωσα, χαιρέτησα κι “έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες”, για να χαιρετήσω υπό τη μουσική υπόκρουση που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια του μασάζ!

—
Πηγή φωτογραφίας