Το μασάζ!

-Ναι, γεια σας, έχω ένα κουπόνι για μασάζ

-Bεβαίως, πότε μπορείτε να κλείσουμε ένα ραντεβού;

-Κι απόψε το απόγευμα μπορώ, αν υπάρχει διαθεσιμότητα

-Βεβαίως, να σας περίμενω στις έξι;

-Πού ακριβώς βρίσκεστε;

-Στην περιοχή τέτοια, οδό τάδε, δίπλα απο το ζαχαροπλαστείο δείνα.

-Μα, αυτό είναι γωνιακό, δεν υπάρχει κάτι δίπλα

-Πώς  δεν έχει, θα το δείτε. Ραντεβού στην είσοδο στις έξι.

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, φτάνω κι όντως υπήρχε μια πόρτα, δίπλα στο ζαχαροπλαστείο. Θα μπορούσε να είναι αποθήκη, αλλά ας μην είμαστε προκατειλημένοι. Ανοίγουμε την πόρτα και το σκηνικό έχει ως εξής: άδειο, παγωμένο δωμάτιο, γυμνοί τοίχοι, το ειδικό κρεβάτι του μασάζ, ένα σκαμπό κι ένας θερμοπομπός.

-Νιώθετε πόνο κάπου συγκεκριμένα; με ρωτάει η μασέρ
-Ναι, στον αυχένα – ωμοπλάτη, απαντώ.
-Ωραία, γδυθείτε
-Να βγάλω την μπλούζα μου
-Όλα να τα βγάλετε
–ΌΛΑ; Και το παντελόνι;
-Ναι, και το παντελόνι.
-Μα, στον αυχένα πονάω
-Όλα, μην ντρέπεστε!
Τεσπά, μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει, σκέφτομαι. Βγάζω ρούχα, προχωρώ τουρτουρίζοντας προς το κρεβάτι. Απ’ την αμηχανία μου, σηκώνοντας το πόδι για να σκαρφαλώσω στο κρεβάτι -ή αυτό ήταν πολύ ψηλό ή εγώ πολύ κοντή ή και τα δύο- δίνω μια στο σκαμπό που ήταν δίπλα του, στέλνοντάς το στην άλλη άκρη του δωματίου!
-Ωχ, συγγνώμη, της λέω
-Ηρεμήστε, δε σας βλέπει κανείς. Θα σας σκεπάσω τώρα, μου απαντάει ζεν αυτή και μου ρίχνει πάνω στο γυμνό μου κορμί μια ηλεκτρική κουβέρτα
–ΑΟΥΤΣΣΣΣ, καίει καλέ
-Καλά είναι
-Καλέ, ΚΑΙΕΙ, σας λέωωωωω.
Αγνοώντας με, μου βάζει απο πάνω άλλη μια κουβέρτα. Απλή η δεύτερη. Σταματάει και να καίει η πρώτη, αρχίζω να χαλαρώνω.
Νιώθω λίγο σαν να είμαι κοτόπουλο σε φούρνο σκεπασμένο με σάνιτας και σιγοψήνομαι, αλλά με την καλή έννοια. Μου αρέσει. Έχει μπει και μια μουσικούλα, ρυάκια να κυλάνε,πουλάκια τιτιβίζουν, τσιπούρες κολυμπάνε, χαλαρουί, ζεν κλπ. Άρχίζω και μπαίνω στο mood, να βυθίζομαι σε έναν ευχάριστο λήθαργο.
Όπως έχω χαλαρώσει κι η γυναίκα κάνει τη δουλειά της, ξαφνικά το ρυάκι σταματάει και ακούγεται απότομα κι απο το πουθενά, ντάπα ντούπα. ΝΤΑΠΑ – ΝΤΟΥΠΑ, όμως, τύπου ΤΡΑΝΣ τέκνο. Πετάγομαι εγώ, πετάγεται κι αυτή, τρέχει με τα χέρια όπως είναι λαδωμένα, πατάει εκεί κάποια κουμπια, ξαναβάζει τα ρυάκια και τα ζεν.
Συνεχίζουμε απο κει που σταματήσαμε σαν να μη συνέβη αυτό το διάλειμμα για διαφημίσεις. Έχουμε φτάσει στα χέρια, απλώνει λάδι και μου τραβάει – τεντώνει δάχτυλα, μου τα μασαζομαλάσει και καθώς το κάνει αυτό και εγώ βρίσκομαι πάλι στην πρότερη χαλαρή μου κατάσταση, εκείνη του κοτόπουλου, όπως τα τραβάει, μου βγάζει τη βέρα και πέφτει αυτή κάτω κάπου στο πάτωμα.
–Η ΒΕΡΑ ΜΟΥ, φωνάζω και ΞΑΝΑΠΕΤΑΓΟΜΑΙ λες και θα μπορούσε να πάει πουθενά η βέρα, να βγάλει πόδια και να φύγει απο το δωμάτιο.
-Να, εδώ είναι, τη βρήκα, γλίστρησε. Μου την ξαναφοράει, “i do”, σκέφτομαι και γελάω από μέσα μου, γιατί είμαι και πολύ αστεία και συνεχίζουμε. Απο κει που σταματήσαμε.
Εχω αρχίσει πάλι να χαλαρώνω, το μασάζ έχει φτάσει ακόμη πιο ψηλά, στο κεφάλι, έχω κλείσει μάτια, έχω αφεθεί εντελώς.
Αν και ομολογώ ότι με απασχολεί λίγο, σε μια άκρη του μυαλού μου, η μάσκαρα που δεν είχα τσιγγουνευτεί το πρωί, η οποία, όπως μου κάνει η γυναίκα μασάζ στο πρόσωπο, βάζοντας κρέμες κλπ, θα ‘χει ταξιδέψει παντού και θα μοιάζω με πίνακα του Πικάσο, που μεγάλος ζωγράφος αλλά οκ, ήταν κάπως περίεργα τα πρόσωπα που ζωγράφιζε! Έτσι δεν είναι;
Το μασάζ συνεχίζει στο τριχωτό της κεφαλής και κει που είμαι στο απώγειο της απόλαυσης, ξαφνικά, ΜΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ.
ΤΟ ΕΝΝΟΩ, μου τραβάει τα μαλλιά ΜΕ ΛΥΣΣΑ!
-Καλέ, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΤΣ!!
-Φεύγει η κακή ενέργεια έτσι, μου εξηγεί.
Έτσι που λέτε. Αυτός ήταν κι ο επίλογος του μασάζ.
Πλήρωσα, χαιρέτησα κι “έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες”, για να χαιρετήσω υπό τη μουσική υπόκρουση που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια του μασάζ!

—
Πηγή φωτογραφίας