Βρες το πάθος σου και πλησίασε την ευτυχία - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Το τελευταίο διάστημα, παρατήρησα ότι τα θέματα που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον μου για συζήτηση, ήταν το εξής ένα: τα γραπτά μου! Είτε ανέβαζα κάτι στη νουαζέτα μου, είτε κάπου αλλού, με «έπιανα» να συζητάω, έως κι αποκλειστικά, γι’ αυτό.

Και καλά αν συζητούσα με άτομα που βαδίζαμε στα ίδια δημιουργικά μονοπάτια, όπως είναι οι συμμαθητές μου από το Καλλιτεχνικό Δρώμενο κι ο δάσκαλός μου. Καλά αν έπρηζα τον νουαζετοσύζυγο, που έχει αποδεχθεί ότι από τη μέρα που με γνώρισε, βρήκε τον μπελά του. Οι υπόλοιποι όμως; Που δεν έχουν τον ίδιο καημό με εμένα; Τι γίνεται με αυτούς;

Πώς οι φρέσκιες μαμάδες, συζητάνε το πρώτο διάστημα (και το δεύτερο), μόνο για τα παιδιά τους κι οι γύρω -γύρω, ειδικά όσοι δεν έχουν παιδιά ακούνε με κατανόηση, αλλά και λίγο βαριούνται τις λεπτομέρειες και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο συζήτησης; Ε, αυτό!

Με άκουγα να μιλάω και σκέφτομουν «πάλι για τα κείμενά μου μιλάω, λίγο έλεος». Έλεος για εκείνους που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η δημιουργική γραφή ή που νισάφι, το εξάντλησαμε το θέμα, δε θέλουν να ακούσουν τίποτα άλλο. Όχι άλλο κάρβουνο, τι δεν καταλαβαίνω!

Για να μη φτάσουμε να ανοίγω το στόμα να μιλήσω κι οι γύρω μου όλως τυχαίως να βλέπουν «ωχ, ένα ρακούν» και να κόβουν λάσπη άρχισα την προσπάθεια αποτοξίνωσης! Με λένε Έφη και δεν είμαι μόνο blogger – γραφιάς!

Προς το παρόν βέβαια, πρέπει να το ‘χω ακόμη στο μυαλό μου. Να με σταματώ όταν αυθόρμητα πάω να πω τι έγραψα, τι θα γράψω, τι θα έγραφα, να με φρενάρω συνειδητά και να το «παίρνω αλλιώς».

Διότι, εγώ βρήκα κάτι να με παθιάζει, αλλά κι ο άλλος τι φταίει; Πόση κατανόηση να δείξει, πόσο να αντέξει. Με ρωτάει «τι νέα;» και μετανιώνει τη στιγμή που το ρώτησε! Ναι, το καταλαβαίνω και το «δουλεύω».

Ωστόσο, κάπου εδώ, θέλω να τονίσω, τι ωραία, τι τύχη να έχεις βρει και να ασχολείσαι με κάτι που σε ενθουσιάζει, σε ανεβάζει και δίνει χρώμα στη ζωή σου! Αν το είχα ανακαλύψει νωρίτερα, ίσως να ασχολιόμουν επαγγελματικά και να είχα το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Ξέρετε, το είπε ο μεγάλος ψυχολόγος Γιωσαφάτ, ότι η ευτυχία του ανθρώπου σε ένα ποσοστο της τάξης του 70% είναι η σωστή επιλογή επαγέλματος και συντρόφου. Κοινώς, αν σε παθιάζει η σχέση σου κι η δουλειά σου, είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος κατά 70%. Μεγάλο ποσοστό.

Τώρα θα μου πείτε, δουλειά να έχουμε και να λέμε κι «ευχαριστώ». Εντάξει, είναι δύσκολες οι εποχές, αλλά αυτό δε μας εμποδίζει να ασχοληθούμε εκτός δουλειάς με κάτι που μας παθιάζει κι αποτελεί πηγή χαράς στη ζωή μας, είτε αυτό είναι πλέξιμο, είτε δημιουργική γραφή, είτε οτιδήποτε άλλο.

Το συστήνω σε όλους, να βρούνε χρόνο να κάνουνε κάτι που τους ενθουσιάζει, που πιστεύουνε θα ήταν καλοί σε αυτό, που ακόμη κι αν δεν είναι, στο τέλος θα γίνουν. Γιατί όταν μας ενδιαφέρει κάτι, το προσπαθούμε, δινόμαστε σε αυτό και στο τέλος practice makes perfect.

Λέμε «ναι» στο πάθος σε όποια έκφανσή του. Να σκέφτόμαστε και να ασχολούμαστε με ό,τι μας προκαλεί χαμόγελο κι ένα αίσθημα πληρότητας, γιατί αυτό μας φέρνει πιο κοντά στην ευτυχία.

Παθιαστείτε άνθρωποι, με ανθρώπους, ενδιαφέροντα, χόμπι, δημιουργικές ασχολίες, με ό,τι έχετε χάρισμα και… ευτυχείτε!

Λίγη προσοχή μόνο, μην τρελάνουμε τους γύρω μας με αυτό που εμάς παθιάζει, αλλά εκείνους αφήνει παγερά αδιάφορους. Μη μας βλέπουν οι φίλοι κι αλλάζουν δρόμο! Το ρακούν που λέγαμε νωρίτερα!