Οδηγώ και το σκέφτομαι! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Παράφραση του γνωστού τραγουδιού, μόνο που εγώ δεν σκέφτομαι κάποιο πρόσωπο, αλλά μην τρακάρω κανέναν χριστιανό, μη με πιάσει κάνα κόκκινο φανάρι σε ανηφόρα και δεν μπορώ να ξεκινήσω όταν ανάψει πράσινο, μην και δεν βρω θέση παρκινγκ που να μπορώ να παρκάρω «με τη μούρη» και κυρίως μην πατήσω κανέναν ανέμελο πεζό…

Όλα αυτά τα ωραία και θετικά -αμίτα μόσιον- πράγματα! Όσο σκέφτομαι ότι έχω δίπλωμα από τα 18 μου και ότι αν με σταματήσει κανένας της τροχαίας να το ελέγξει, θα σκεφτεί «αυτή έχει δίπλωμα 19 ολόκληρα χρόνια, γιατί άραγε έχει ακόμα το Ν στο παρμπρίζ της», με πιάνουν τα γέλια!

Εκείνη την εποχή, των 18 ετών εννοώ, δεν είχα κάποιο θέμα με την οδήγηση, για όσο πρόλαβα να οδηγήσω δηλ, γιατί πολύ σύντομα απ’ την απόκτηση του διπλώματος έγινε το -παρολίγον- συμβάν που μου προκάλεσε αυτή τη φοβία. Στρίβοντας στο στενό του σπιτιού μου, μία παρέα νεαρών διέσχισαν τον δρόμο χωρίς να με δούνε ενώ εγώ τους είδα για τα καλά θα έλεγα και απο πολύ κοντά, αφού τον ένα τον ακούμπησα ελαφρώς, μέχρι να ακινητοποιήσω εντελώς το αυτοκίνητο.

Το τι άκουσα.. πω πω τι άκουσα τότε, το θυμάμαι σαν να ‘ναι χθες, άλλα κυρίως πόσο φοβήθηκα.. Έκτοτε, παράτησα οδήγηση και αυτοκίνητο και έγινα καθημερινώς χρήστης των ΜΜΜ και του πεζό 2!

Όταν γέννησα το φουντούκι μου, 3μισι χρόνια πριν, άρχισα να σκέφτομαι ότι

α) πρέπει να ξανα-μάθω να οδηγώ, που ήταν και το εύκολο μέρος της σκέψης και

β) να ξε-φοβηθώ την οδήγηση που ήταν και το δύσκολο έως και το ακατόρθωτο κομμάτι.

Ήθελα πολύ όμως ως μάνα να μπορώ να πάω μια βόλτα το παιδί μου, για ψώνια, στον παιδίατρο, να επισκεφθούμε τη γιαγιά μας που μένει Αγ. Παρασκευή, οπουδήποτε επιθυμούσαμε τέλος πάντων, χωρίς να επηρεαζόμαστε από το αν ο μπαμπάς μας δουλεύει ή έχει άλλες υποχρεώσεις και δεν μπορεί να μας πάει.

Ήθελα να με ρωτήσει το παιδί μου: «μαμά, με πας εκεί;» και να μπορώ να απαντήσω «βεβαίως» και κυρίως αν χρειαστεί το οτιδήποτε, και ο άντρας μου δεν είναι εκεί, να μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω στο οπουδήποτε χρειάζεται ο οποιοσδήποτε δικός μου.

Ο άντρας μου πάρα πολύ υποστηρικτικός, με την υπομονή του Ιώβ θα έλεγα, όχι μόνο φρόντισε να αποκτήσω ένα μικρό χαριτωμένο μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι αλλά και παρέμενε ενθαρρυντικός, χαμογελαστός και ήρεμος κάθε φορά που έπρεπε να οδηγήσω και του έλεγα: «δεν μπορώ, δεν αναπνέω, δεν μπορώ σου λέω, δεν καταλαβαίνεις, θα κάνω εμετό, με έπιασε το στομάχι μου/η κοιλιά μου/το κεφάλι μου» κλπ κλπ!

Που λέτε,3μισι χρόνια αργότερα μπορώ να σας πω ότι κάνω περίπου ανά 2μηνο (και αν δεν έχει πέσει η μπαταρία του αυτοκινήτου στο μεταξύ) τις εξής δύο διαδρομές:

– Από το φουντουκόσπιτο μου, μέχρι την Αγ. Παρασκευή, με το ρίσκο να μη βρω να παρκάρω «με τη μούρη» και τον Γέρακα, στο σπίτι της φίλης μου, που έχει τεράστια αλάνα και παρκάρω όπως να ‘ναι

– Από το φουντουκόσπιτο μου, μέχρι το σχολείο του γιού μου, 10’ απόσταση.

Σύνολο μη σας πω και 20 διαδρομές σε αυτά τα 3+ χρόνια! Μπορεί να γελάτε όμως αλήθεια υπάρχει σαφής βελτίωση. Καταρχάς, μπαίνω πίσω από το τιμόνι και βγαίνω στο δρόμο. Λίγο είναι αυτό για κάποια που μέχρι πρότινος πάθαινε όλα τα ψυχοσωματικά και μόνο που άκουγε τη λέξη «οδήγηση»;

Πόσες φορές έχω αναρωτηθεί χάλασε ο κόσμος να είχα μια άλλη φοβία’; Όχι υψοφοβία /αεροπλανοφοβία γιατί αγαπώ τα ταξίδια, αλλά μια κλειστοφοβία πχ, να μη παίρνω το ασανσέρ και να ανεβαίνω με τις σκάλες, να χτίζω και κορμί, μια εντομοφοβία, μια κατσαριδοφοβία ρε αδερφέ, που έχουν τόσες γυναίκες! Έπρεπε να έχω με την οδήγηση, που σου δίνει ανεξαρτησία και βασικά σου λύνει τα χέρια στην εποχή μας που όλα τρέχουν και όλοι βιαζόμαστε;

Τέλος πάντων, νιώθω μέσα μου μια κάποια βελτίωση, λιγότερο πανικό, πήρα και τον χρόνο μου (τα χρόνια μου θα έλεγα) και είμαι αποφασισμένη να τελειώνω μια για πάντα με αυτό το θέμα.

Από σήμερα λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι ξεκινάω εντατική προσπάθεια πλήρους εξάλειψης της οδηγοφοβίας μου. Σήμερα το πρωί πήγα το παιδί εγώ στο φουντοκοσχολείο -άρα δεν χρειάστηκε να φύγει ο μπαμπάς μας από τη δουλειά του, να έρθει σπίτι, να πάρει παιδί να το πάει σχολείο και να ξαναπάει στη δουλειά του- και στη συνέχεια μέχρι το σταθμό από όπου παίρνω το τραίνο να πάω στη δουλειά μου. Έχει μια αλάνα εκεί κοντά που επιτρέπει και το παρκάρισμα σε αρχάριους.

Με το ζόρι εννοείται το έκανα όλο αυτό και εννοείται ότι απο τώρα σκέφτομαι την ώρα της επιστροφής που θα πρέπει να το πάρω απο την αλάνα για να οδηγήσω μέχρι το σπίτι, αλλά, το αποτέλεσμα μετράει και το αποτέλεσμα λέει ότι τα κατάφερα!

Αυτές τις δύο διαδρομές σκοπεύω να τις κάνω κάθε μέρα, να πηγαίνω το παιδί στο φουντουκο-σχολείο και στο καπάκι να οδηγώ μέχρι το σταθμό του τραίνου.

Ξέρω ότι θα έχω άγχος για το αν θα βρίσκω να παρκάρω με τη μούρη -πρέπει να κάνω κανά μάθημα παρκαρίσματος by the way-, έχει και κίνηση εκείνη την ώρα το πρωί αλλά η ευτυχία και η ικανοποίηση που πήρα το πρωί με το που έφτασα και πάρκαρα στην αλάνα, δεν περιγράφεται!

Πιστεύω ότι κάνοντας το κάθε μέρα, δεν μπορεί, μέχρι το καλοκαίρι θα μου ‘χει φύγει ο φόβος και μη σας πω θα είμαι και ικανή να πάω την οικογένεια μου, εγώ στη θάλασσα!