I hate to call you the F word…
… but… you‘re Forty!
Ο φουντουκοπατέρας σαραντάρισε! Τρελό; Ο τινέιτζερ άντρας μου έχει 40 -νταν- καράτια πάνω του! Είναι πιο πολύτιμος από ποτέ!
Ε, αν δεν είναι αυτός λόγος για τρικούβερτο γλέντι, δεν ξέρω ποιος είναι!
Το τρικούβερτο γλέντι σε “married with children” edition, έτσι; Τα άλλα τα γλέντια ανήκουν στο παρελθόν αλλά πού θα πάει, καλά να μάστε, και πάλι με χρόνια και καιρούς, δικά μας θα είναι!
Βρε τον Φουντουκοπατέρα!
Μπήκε στην κατηγορία του: “Πόσο χρονών είσαι; Γύρω στα 40! Πόσο γύρω; Γύρω γύρω όλοι!” ! Πόσο του / μας ταιριάζει το meme αυτό! Ξέρουμε εμείς, εγώ που το γράφω κι εκείνος που θα το διαβάσει, γιατί το λέω αυτό!
Καλά, αφού με ρωτάς, να σου πω και εσένα ότι αυτό το νούμερο καθόλου δεν ταιριάζει με την εμφάνιση, τη συμπεριφορά και την ιδιοσυγκρασία μας, τελοσπάντονες!
Οι 40άρηδες δεν είναι κάτι μεγάλοι, σχεδόν ηλικιωμένοι τύποι; Τι σχέση έχουν με εμάς τους νέους; Καμία; Αυτό λέω κι εγώ!
Πάντως, ωραιότατο, στρογγυλό νούμερο το 40, να τα λέμε κι αυτά, άρτιο -διαιρείται με το δύο στο σύνολο των φυσικών αριθμών -για τριτοδεσμίτισσα, ξεπηδάνε κάτι περίεργες πληροφορίες από το βάθος του “είναι” μου – έως και μαγικό και παραμυθένιο, να σου θυμίσω τον Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες και το μαγικό λυχνάρι του Αλλαντίν;
Γενικά, ο αριθμός 40 “παίζει” πολύ σε συμβολισμούς, δοξασίες κλπ, είναι σημαντικός και φοβερός και σούπερ ντούπερ γουάου! Αν θες λεπτομέρειες, θα πρέπει να γκουγκλάρεις, γιατί τελείωσα με την εισαγωγή και θα μπω στο κυρίως θέμα!
Κυρίως θέμα:
Στο φουντουκόσπιτο οι ετοιμασίες που κάναμε με τα φουντούκια ήταν μπόλικες για τον εορτασμό των γενεθλίων του δύο φορές εικοσάρη του σπιτιού μας! (εεε, σε έφτιαξα;)
Αρχικά, κρεμάσαμε μια τεράστια γιρλάντα του Happy Birthday, χρωματιστή και χαρούμενη, έξω από την εξώπορτα του σπιτιού μας, να την “κουτουλήσει” με το που θα βγει από το ασανσέρ!
Χρησιμοποιήσαμε τριακόσιαεικοσιδέκα μέτρα σελοτέιπ αλλά καταφέραμε να την στερεώσουμε και να την κρατήσουμε τεντωμένη από τη μία πλευρά της παπουτσοθήκης έως την άλλη πλευρά που ήταν το κουδούνι μας!
Έτσι κι έγινε, με το που άνοιξε την ασανσερόπορτα, έπεσε πάνω της και μπήκε εξαρχής στο μουντ!
Στη συνέχεια κι αφού μπήκε στα ενδότερα, μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά, έπρεπε να λύσει το μυστήριο του χαμένου θησαυρού, για να πάρει τα δώρα του!
Έχεις παίξει ποτέ κυνήγι θησαυρού; Αν όχι, χάνεις!
Τρελαίνομαι για κάτι τέτοια έτσι;
Έγραψα με πολλή όρεξη τους γρίφους, είχα και έμπνευση και γελούσα και μόνη μου! Μου ‘δινα συγχαρητήρια και τέτοια -του γιατρού, έτσι; –
Πολλοί ήταν εμπνευσμένοι από τα βιβλία που διαβάζουμε στα παιδιά!
Πχ, το πρώτο χαρτάκι έλεγε: «Βγάζει φλόγες αλλά δεν είναι ο Δράκος Καρύδας!» Ντάξει, piece of cake, ήταν το τζάκι!
Ή το χαρτάκι “μήπως δίψασε κανείς;” που οδηγούσε στο μπουκάλι με νερό στο ψυγείο, έγραφε «Μπαμπά σ’ αγαπώ» ένα αγαπημένο μας βιβλίο από τις Εκδόσεις Μίνωας!
Ένα άλλο χαρτάκι -γρίφος του ευχόταν “χρόνια πολλά και νόστιμα από τον Άκη Πετρετζίκη”, και τον οδηγούσε στο πολυμήχανημα/μίξερ του γνωστού και λατρεμένου μας Σεφ!
Το τελευταίο χαρτάκι που αποκάλυπτε τη μυστική τοποθεσία έγραφε: “ψάξε την κομμουνίστρια καλόγρια” (=κόκκινος καλόγερος, η αγορά του οποίου προοριζόταν για να κρεμάμε τα τέσσερα μπουφάν μας κι αυτή τη στιγμή από πάνω του λείπες μόνο εσύ!), κι έτσι φτάσαμε στο τέλος του παιχνιδιού!
Βρήκε τον θησαυρό (=τα δώρα του), του άρεσαν όλα πολύ και του πήγαιναν ακόμα πιο πολύ και στη συνέχεια περάσαμε στο εορταστικό γεύμα!
Το μενού είχε σπέσιαλ κοτόπουλο με λαχανικά στο φούρνο και μπόλικη σαλάτα, -συν μια μακαρονάδα να βρίσκεται, γιατί παραήταν υγιεινό το γεύμα για τα φουντουκοκαραμελάκια!- ωραιότατο, πεντανόστιμο και λαχταριστό!
Αυτό που δεν ήταν τίποτα από τα παραπάνω ήταν το επίσης υγιεινό γλυκάκι που του ετοίμασα με τη μικρή μου Σου Σεφ.
Φέτος δεν του κάναμε την αγαπημένη του λευκή τούρτα αμυγδάλου, την οποία μπορεί να φάει ολόκληρη μόνος του σε χρόνο ντε τε!
Ο εορτάζων κάνει διατροφή και δεν ήθελε καθόλου τούρτα!
Ναι, αλλά έπρεπε να σβήσουμε κεράκι και να κάνει και την ευχή του! Πώς αλλιώς;
Σκέφτηκα και εγώ να κάνω κάτι με γιαούρτι και κουβερτούρα και λάιτ πράσινα μπισκότα digestive (το κουτί πράσινο έτσι;).
Αυτό το γλυκό το χω ξανακάνει εν τω μεταξύ, και ήταν καλό, τίμιο για το είδος του, αλλά η υπέρ του δέοντος τέτοια μου, να χει ελάχιστες θερμίδες είχε σαν αποτέλεσμα να μη τρώγεται! Αυτά γίνονται όταν κάνεις τρελές εκπτώσεις (έβαλα τη μισή ποσότητα κουβερτούρας απόσο χρειαζόταν).
Παρόλ΄αυτα, το στριφογυριστό κεράκι πάνω του, το σβήσαμε τρεις φορές, τραγουδώντας και στα ελληνικά και στα αγγλικά και στα κινέζικα! Αμέ!
Φάγαμε τα σμάρτις από πάνω που δεν είναι διαίτης αλλά ήταν και τα μόνα που τρωγόντουσαν και το υπόλοιπο γλυκό απομακρύνθηκε με συνοπτικές διαδικασίες!
Πάντως στο πρόγραμμα, υπήρχε και αληθινή τούρτα μια και στο καπάκι πήγαμε σε ένα παιδικό πάρτι που εκεί οι καλεσμένοι δεν κάνανε διατροφή!
Δεν τελείωσε όμως η δική μας γενέθλια μέρα, με το παιδικό πάρτι της φίλης της κόρης μας!
Ο φουντουκοπατέρας ήθελε πολύ να βγούμε έξω το βράδυ και ήθελα να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του.
Πήραμε τα παιδιά λοιπόν και πήγαμε σε ένα μπαρ, το Dapper’s!
Το εν λόγω μπαρ, να του κάνω και μια δωρεάν διαφήμιση, την αξίζει, έχει και έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που απασχολεί / απασχολούνται τα παιδιά.
Βέβαια, ο χώρος λειτουργεί μέχρι κάποια ώρα, 22.00; 22.30; Κάτι τέτοιο. Πάντως εμείς τον πετύχαμε ανοιχτό, τα παιδιά μας συνεργάστηκαν και έπαιξαν εκεί και μας άφησαν να πιούμε ένα ποτάκι με την ησυχία μας!
Ήπιε το τζακ του, ήπια ένα φανταστικό ντάκιρι φράουλα -μπράβο στον /στην μπαρτέντερ- είχα χρόνια να το πιω και το απόλαυσα τρελά και γυρίσαμε -σχεδόν μεσάνυχτα- στο φουντουκόσπιτο!
Χρόνια πολλά, λιοντάρι μου, με ΥΓΕΙΑ, να περνάμε όμορφα, να σε χαιρόμαστε και να μας χαίρεσαι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα!
