Στο άνοιγμα των Σχολείων λέμε "ναι". Κι όχι για να"παρκάρουμε" τα παιδιά μας εκεί.

Μοιραστείτε το :

Θέλω να τοποθετηθώ για το άνοιγμα των σχολείων την πρώτη του Ιούνη.

Αρχικά, θέλω να θυμίσω ότι ανήκω σε εκείνους που κάνανε καραντινάτη καραντίνα. Δεν πληκτρολογούσαμε καν τον αριθμό 6 για σωματική άσκηση (κακώς), το σουπερμάρκετ μας έφερνε τα ψώνια, δεν είδαμε κανέναν φίλο και γνωστό με καμία δικαιολογία, δεν είχαμε σκύλο να βγάλουμε έξω.

Γενικά δε βγήκαμε έξω. Μείναμε σπίτι κάνοντας πράξη το #μενουμεσπιτι.

Στα ξαναέγραψα εδώ κι εδώ.

Έχουμε ένα διβδόμαδο που ξεκινήσαμε δειλά δειλα να ξεμυτάμε έξω σε κάνα άλσος /πάρκο και βλέποντας όλο αυτόν τον κόσμο, τον ένα πάνω στον άλλο, χωρίς μάσκες /γάντια, προσοχή, παραλίγο να ξανακλειδωθούμε μέσα.

Αφού έκανα την εισαγωγή περνάω στο κυρίως θέμα.

Προσωπικά, θα στείλω τα παιδιά μου σχολείο.

Και θα το κάνω γιατί:

Έστω για ένα μήνα, ενάμιση, πόσο κρατάνε τα σχολεία, από το ολότελα, κάτι θα μάθουν. Να επισημάνω ότι υπήρχαν θεματάκια με τα γουέμπεξ, ισκούλ και τα σχετικά ιντερνετικά. Θεωρώ κέρδος έστω και μία ώρα επιπλέον μάθησης.

Και αυτήν τη μία ώρα θα την κάνει η δασκάλα καλύτερα από μένα, όπως εγώ κάνω τη δική μου δουλειά καλύτερα απ’ οτι θα την έκανε εκείνη αν τη βάζανε ξαφνικά στο γραφείο μου να κάνει συμβάσεις.

Θα τα πάω για να αποκτήσουν πάλι επαφή με τα θρανία. Άλλη ζημιά κάνουν οι 3 μήνες, άλλη οι 7, μέχρι να ξαναπάνε τον Σεπτέμβρη. Που και πάλι δεν ξέρεις τι θα γίνει όταν έρθει το φθινόπωρο κι αν οι 7 μήνες γίνουν 17 -χτύπα ξύλο, φτύνω τον κόρφο μου, κουνιέμαι από τη θέση μου.

Όμως η γνώση δεν είναι ο κύριος λόγος που θα τα στείλω.

Ο βασικός λόγος που θα τα στείλω, και θα το κάνω με όλη μου την καρδιά, είναι ότι τα παιδιά μου κοντεύουν να πάθουν ιδρυματοποίηση κλεισμένα στο σπίτι 3 μήνες τώρα.

Δε ζητάνε καν να βγούνε έξω. Κι αυτό με ανησυχεί. Κι αν μπορώ να τα πάω οπουδήποτε αλλού, μπορώ να τα πάω και σχολείο. Σε πρόλαβα μαμά που έχεις διαφορετική γνώμη πριν μου πεις “βγείτε έξω”.

Βγήκαμε έξω, όπως διάβασες και στην εισαγωγή μου.

Όπου έξω έχουν βγει όλοι και δε βλέπω γενικά δυσανασχέτηση στις πλατείες, κούνιες, δρόμους, πάρκα που σφύζουν από ζωή. Η αίθουσα με ορθάνοιχτα παράθυρα καλοκαιριάτικα και το προαύλιο του σχολείου μας ενόχλησε συγκεκριμένα;

Θα τα πάω γιατί κάθε “φυσιολογικότητα” κοντεύει να χαθεί.

Βλέπω αλλαγή στη συμπεριφορά τους, έχουν ξεσπάσματα και αντιδράσεις, που πριν δεν είχαν. Πάω στη δουλειά μου και με ζητάνε σπίτι ενώ θα έπρεπε να μου ζητάνε τους φίλους τους.

Θα τα πάω γιατί θέλω να βρούνε τους φίλους τους, να θυμηθούν πώς είναι να παίζεις με συνομήλικούς σου, να ξανακοινωνικοποιηθούν, να συναναστραφούν με άτομα της ηλικίας τους.

Θα τα πάω γιατί η μπαταρία τους είναι φουλ ένερτζι, δεν ξεφορτίζεται μες το σπίτι ή στην πιλοτή μας, έχουν υπερένταση, δεν κουράζονται και κοιμούνται πολύ αργά το βράδυ, λες κι είναι ενήλικες.

Θα τα πάω γιατί “κολλάνε” στην τηλεόραση που αναγκαστικά “έπαιξε” περισσότερο απ’ όταν “έπαιζε” όταν πήγαιναν σχολεία, δραστηριότητες, πάρτι και κάθε λογής παιδότοπους και δεν υπήρχε τόσος άπλετος χρόνος μες το σπίτι. Πόσες χειροτεχνίες και κατασκευές και ζαχαροπλαστικές να κάνουμε πια; Έως πότε;

Θα τα πάω για να αποκτήσουν επαφή με την κανονικότητα.

Σε αυτήν την κανονικότητα που μπήκαμε και οι ενήλικες, εγώ και ο διαβητικός άντρας μου και γυρίσαμε στις δουλειές μας για να έχουμε να φάμε.

Θα τα πάω γιατί η ζωή προχωράει, δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω, εφόσον μας το επιτρέπουν και οι ειδικοί επιστήμονες, λοιμωξιολόγοι. Και ok, το βλέπουμε και μόνοι μας, είναι χαμηλά τα επίπεδα της νόσου, Ιταλία δόξα τω Θεώ και το σύμπαν, δε γίναμε.

Και θεωρώ προσβολή να μου λες ότι τα πάω σχολείο για να τα παρκάρω.

Όχι, δεν τα παρκάρω. Γεγονός όμως είναι ότι έχω μεγάλη δυσκολία και άγχος ποιος θα τα προσέχει, εφόσον επιστρέψαμε στην εργασία μας και καταλαβαίνεις ότι μόνα τους δεν μπορούν να μείνουν σπίτι.

Αυτό το άγχος, μόνο οι γονείς που δουλεύουν και δεν έχουν κάποιον να κρατάει τα παιδιά τους βρεξει χιονίσει, μπορούν να το καταλάβουν.

Και όχι, δεν τα στέλνω άρρωστα στο σχολείο, μην το χρησιμοποιήσεις σαν επιχείρημα. Κόβω τον πωπό μου και βρίσκω λύση να μείνουν σπίτι, όπως πρέπει να κάνουν όλοι.

Ούτε είναι επιχείρημα το ” και τι κάνεις τους καλοκαιρινούς μήνες, πού τα αφήνεις”.

Η ψυχούλα μας το ξέρει τι κάνουμε τους καλοκαιρινούς μήνες. Που ψάχνουμε ποιος θα τα προσέχει, σε ποιο camp θα τα αφήσουμε και για πόσο αυτό είναι ανοιχτό και πού θα βρούμε όλα αυτά τα χρήματα που χρειάζονται.

Με προσβάλεις και δε δέχομαι την κωλοτούμπα που κάνεις στη συνέχεια λέγοντας «μα, την άποψη μου λέω».

Και γω αν σου απαντήσω “είσαι βολεμένη και βλαμμένη που δε στέλνεις τα παιδιά σου σχολείο και θες να τα κρατήσεις σπίτι σας μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία” και σου πω “μα την άποψή μου λέω”, θα το δεχτείς; Όχι, γιατί σε προσβάλω. Γιαυτό δε θα σου μιλούσα ποτέ έτσι. Αφενός γιατί γενικά αποφεύγω να κρίνω, αφετέρου, γιατί ειδικά, κατανοώ τους λόγους που μια μαμά δε θα στείλει το παιδί της σχολείο την πρώτη του Ιουνίου. Παραλίγο να μην τα στείλω ούτε κι εγώ.

Πες μου ότι φοβάσαι μην κολλήσουν τα παιδιά στο σχολείο που ίσως είναι απρόσεχτα, να το καταλάβω. Και να σου πω “κι εγώ το σκέφτομαι αλλά η ζυγαριά γέρνει από την άλλη πλευρά“.

Πες μου ότι έχεις ευπαθείς ομάδες στον άμεσο περίγυρο σου και αγχώνεσαι, να το καταλάβω. Ω, πόσο θα το καταλάβω, ειδικά αυτό.

Πες ότι ξεκίνησες το καλοκαίρι σου, πήγατε στο χωριό σου /νησί σου και δε θες να γυρίσετε πίσω και να σε καταλάβω και να σε ζηλέψω.

Μην πεις όμως ότι οι υπόλοιποι παρκάρουμε τα παιδιά μας. Μην υπονοείς ότι είμαστε αδιάφορες μάνες, που δεν τα μπορούμε/ δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε τα παιδιά μας και πάμε και τα παρκάρουμε σχολείο.

Ας σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε και αν μην τι άλλο ας επιλέγουμε προσεχτικά τις λέξεις μας.

Και επιτέλους αυτό το μαμαδόμετρο… Ποια την έχει μεγαλύτερη τη μαμαδοσύνη…

Ποια ανάγκη άραγε κρύβεται πίσω από κάθε μαμά που θέλει να αποδείξει ότι σκοράρει ψηλά στον πίνακα της μαμαδοσύνης, ότι είναι καλύτερη από σένα, εμένα την απέναντι.

Να είμαστε οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας και το αν είμαστε καλές μαμάδες θα το νιώσουν αρχικά και έπειτα θα μας το πούνε τα παιδιά μας, αυτό έχει σημασία, όχι το μπράβο της γειτόνισσας και της άγνωστης στα social media.

Αυτά είχα να πω, διαφορετική ανάρτηση από εκείνες που συνηθίζω αλλά καμιά φορά χρειάζονται κι αυτές.

ΥΓ: Οι προτάσεις με κόκκινο προστέθηκαν αργότερα για να κάνουν ακόμα πιο ξεκάθαρο το νόημα του κειμένου. Το οποίο νόημα του κειμένου είναι να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα των απόψεων και αποφάσεων και να μην κρίνουμε κουνώντας το δάχτυλο.