Οι ιστορίες με το αυτοκίνητό μου δεν τελειώνουν εδώ, αλλά συνεχίζουν ακάθεκτες! Περπατούσα αμέριμνη από τη βόλτα μου στο κέντρο -κι όταν λέω κέντρο, εννοώ λιγότερο την Πλάκα, περισσότερο το Μεταξουργείο- κουβαλώντας και κάτι τσάντες με καινούρια βιβλία που είχα αγοράσει -γιατί ακόμα χωράμε μωρέ στο σπίτι, να, αν βγάλω και πετάξω τα τάπερ από το ντουλάπι, αυτά τα χωρίς καπάκι, αμέσως βρίσκεται χώρος, ΌΤΑΝ όπως είμαι με τις τσαντάρες, βλέπω μπροστά μου άτσαλα παρκαρισμένο, με αλάρμ, ένα ταλαιπωρημένο (γρατζουνιές, τρακαρίσματα, κουλουπού) αυτοκίνητο ΟΛΟΙΔΙΟ με το δικό μου. Το μισό πάνω στο πεζοδρόμιο, το άλλο μισό από κάτω, πάνω σε στροφή. Που και το δικό μου έτσι το χα παρκάρει,…

Με αυτά και με εκείνα, στο τέλος θα μάθω να οδηγώ!  Όλο αυτό το διάστημα του κόβιντ, είναι κομβικό ως προς τη σχέση μου με το τιμόνι.  Κι αυτό γιατί λόγω του ακατανόμαστου, δε χρησιμοποιώ πλέον τα ΜΜΜ στα οποία αραχτή και λάιτ ρέμβαζα ή έγραφα, και πηγαίνω στη δουλειά μου καθημερινώς με το γιώτα χι μου. Κι όπως καταλαβαίνετε, τσίτα τα γκάζια. Όχι του αυτοκινήτου, τα δικά μου. Όπου σε αυτό το διάστημα ο Μέρφυ ο τριτοξάδερφος, μου έχει προσφέρει με λαρτζοσύνη μια ποικιλία περιστατικών! Για μένα το κάνει ο συγγενής, για να έχω υλικό για το Blog! Που λέτε, δεν πτοήθηκα όταν:  Ηλεκτρικά πατίνια, που είναι πολύ της…

“Θα σε προσέχω σαν τα μάτια μου“, λέει ο τύπος δίπλα στην κοπέλα του και κάνει μια να πιει καφέ και βάζει το καλαμάκι στο μάτι του”. Θα μπορούσα να είμαι αυτός ο τύπος! Άνετα! Τα ματάκια μου, αχ, τι έχουν τραβήξει και πόσες φορές τα έχω τραβήξει από τις κόγχες τους γιατί νόμιζα ότι φοράω φακό, τον οποιο είχα βγάλει νωρίτερα αλλά…”κολυμπάμε, κολυμπάμε”, Ντόρι στάιλ, ξέρεις ποια, η κολλητή του μπαμπά του Nemo. Πόσες φορές κυκλοφόρησα με ληγμένα, άλλοι τα πίνουν, άλλοι τα φοράνε! Για τους μηνιαίους φακούς μυωπίας, λέω, που συχνά – πυκνά ξεπερνάνε το δίμηνο -μην πω τρίμηνο, διαβάζει κι η μαμά κι ο άντρας μου και…