Μια φορά κι ένα νησί στο Βόρειο Αιγαίο, το καράβι σταματούσε μεσοπέλαγα. Δεν έδενε στο λιμάνι, διότι αυτό δεν υπήρχε. Μόνο ένα μικρούλι και εκεί τα νερά ήταν ρηχά για το πλοίο. Μια πορτούλα άνοιγε στα χαμηλά του πλοίου κι ερχόντουσαν καΐκια να μας παραλάβουν, έναν-έναν. Καμιά φορά όλο και κάποια βαλίτσα έκανε βουτιά στη θάλασσα, μα δεν χανότανε! Την ψάρευαν και την έβγαζαν στη στεριά! Είχε κάτι το περιπετειώδες, σχεδόν κινηματογραφικό όλο αυτό, μια μαγεία, σαν να μπαίναμε σε άλλη πραγματικότητα! Αυτοκίνητα -προφανώς- δεν υπήρχαν. Ό,τι είχε ρόδες ήταν κάρο, και αυτά κάνανε τη δουλειά τους αγόγγυστα. Ούτε φούρνος, ούτε σούπερ μάρκετ. Μόνο ένα μικρό παντοπωλείο. Ό,τι χρειαζόμασταν, ερχόταν…

Καμία φορά, σκέφτομαι ότι κλέβω εκκλησία με το θέμα της συγγραφής / δημιουργικής γραφής…Είναι τόσα τα τραγελαφικά γεγονότα που μου συμβαίνουν καθημερινώς, που είναι πολύ εύκολο να γράψω κείμενα. Υπάρχει μια συνεχής ανατροφοδότηση, δε χρειάζεται καν να έχω έμπνευση!Σήμερα, για παράδειγμα.Από το πρωί έκανα χιλιακόσιες, όπως το λέει η κόρη μου, δουλειές.Τις έκανα ταυτόχρονα και γρήγορα, σκεφτείτε έναν ζογκλέρ να παίζει τα μπαλάκια του – ώπα, αυτό, κάπως ακούστηκε τώρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.Θέλω να σας βάλω στο κλίμα.Έβαζα τικ στα κουτάκια μου, πιο γρήγορα απ’ ότι πυροβολεί ο Λούκι Λουκ.Τικ σκούπισμα, τικ σφουγγάρισμα, τικ άπλωμα ρούχων, δύο πλυντηρίων παρακαλώ, που θα ρίξει καρέκλες σε λίγο και θα πρέπει να…

Κοντεύει το Πάσχα αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μη γραφούν στα πρακτικά οι φετινές Απόκριες! Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά και ποτέ μη λες ποτέ! Αν μου λέγανε μέχρι πριν μια βδομάδα ότι θα ντυθώ κολοκύθα σε καρναβαλική παρέλαση, θα γελούσα δυνατά ΧΑ-ΧΑ-ΧΑ! Ορίστε! Να που ντύθηκα και ήμουν και πρώτη σειρά, για να βλέπω το ποντικάκι μου, που ήταν με την Σταχτοπούτα! Χόρεψα πάρα πολύ, γιατί έβαλε ο ντιτζέις κάτι τζένιφα λόπα και κάζα ντε παπέλ που πολύ μου αρέσουν και του δωσα και κατάλαβε, λες και ήμουν σε κλαμπάκι! Φορούσα δε, ένα μαύρο δερμάτινο παντελόνι, γιατί αν δε βάλει η κολοκύθα μαύρο δερμάτινο παντελόνι, τότε ποιος;…

Βγήκα για ποτό, αλλά πρώτα έζησα μια περιπέτεια που περιλάμβανε όπισθεν και οπισθογωνίες! Μπήκα που λέτε στο αμάξι, να οδηγήσω μία από τις τέσσερις διαδρομές που ξέρω! Έστριψα εκεί που στρίβω πάντα, για να αφήσω το αυτοκίνητο και να πάρω ησάπ- μετρό και να φτάσω στον προορισμό μου. Όπως κάνω πάντα! Βλέπω μια ουρά από αυτοκίνητα και καταλαβαίνω αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά. Βλέπω επίσης, το χέρι του οδηγού από το μπροστινό αυτοκίνητο να μου κάνει σινιάλο να κάνω πίσω. Οουυυ, ΝΟΟοοΥ, ΝΟΟΟΟΟΥ, Χιούστον γουίβ γκοτ πρόμπλεμ. Εγκέν! Δεν κουνιέμαι εννοείται, σφυρίζω αδιάφορα, οπότε εκείνος κατεβαίνει από το αμάξι του και έρχεται στο δικό μου! “Κοπελιά, μπροστά έχει μείνει…