Γράφει η Sunflower… Δεν απευθύνομαι σε εσένα που κάποτε σου ενέπνευσα τον έρωτα που σου ενέπνευσα. Απευθύνομαι στον έρωτα αυτόν. Τον μακρινό στον χρόνο. Τον μονόπλευρο. Που δεν του έδωσα σημασία, ούτε ευκαιρία. Του έρωτα, που δέσμια της νιότης μου και του πόθου που προκαλούσα στους άντρες, δεν εκτίμησα. Αν μου προσφερόταν πάλι σήμερα αυτός ο έρωτας, δεν ξέρω τι θα έκανα μαζί του. Αν θα τον αρνιόμουν ή αν θα δοκίμαζα να πορευτώ με κάποιον που δεν ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Δεν ένιωσα να με περνάει καμιά ηλεκτρική εκκένωση ούτε στο πρώτο ούτε και στο δεύτερο βλέμμα, δεν ένιωσα αόρατες νύμφες να μου ψιθυρίζουν πως συνάντησα το πεπρωμένο…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα Ξυπνάς ένα πρωί με απρόσμενα συναισθήματα, σαν να μετακινήθηκε  κατι μέσα σου. Μοιάζεις διαφορετικός αλλά είσαι ολότελα εσύ. Δεν αναρωτιέσαι πού πας, αρκεί που συνεχίζεις και μπορείς να λύνεις το γρίφο της προσωπικής σου εξέλιξης. Σημασία έχει να αγαπάς, ψιθυρίζεις μέσα σου και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ποτέ άλλοτε δεν είχες  καταλάβει πως δίπλα στη λέξη αγάπη θα μπορούσες να ταιριάξεις απόλυτα τη λέξη ελευθερία. Ως τώρα τα είχες μάθει λάθος. Γνώριζες την αγάπη της εξάρτησης, του εγκλωβισμένου «μαζί», του τα πάντα μαζί. Σαν τσαλακωμένοι εαυτοί που σιγά σιγά πεθαίνουν από ασφυξία. Ποτέ άλλοτε δεν είχες  καταλάβει πως δίπλα από τη λέξη αγάπη θα μπορούσες να…

Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη… – Σε θέλω… – Είσαι διαφορετικός, απέραντος, δεν ξέρω που τελειώνεις. Φοβάμαι· σε φοβάμαι Ουρανέ μου! – Είμαι έτσι, για να σε συμπληρώνω. Εκεί που εσύ τελειώνεις, θα συνεχίζω εγώ. – Υπάρχουν στεριές μπροστά μου, θα μας χωρίζουν. – Δεν πειράζει. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας. – Κρύβω μυστικά στα βάθη μου. Δεν τα ξέρεις, δεν τα βλέπεις, είσαι ψηλά. – Κρύβεις θησαυρούς! Όταν σε φωτίζει ο ήλιος μου, λάμπουν. Όταν τ’ άστρα μου καθρεφτίζεις, μπορώ τους δω. – Θυμώνω… αγριεύω… μπορώ να πνίξω τους άλλους. Δε θα με αντέξεις. – Μπορείς να τους γαληνέψεις κιόλας. Αν αντέχω ή όχι όμως, πρέπει να το…

Γράφει η Στέλλα Καφεσάκη… Αυτή είναι μια ιστορία αγάπης… Όλα ξεκίνησαν μια καθημερινή σχολική  μέρα. Δε θυμάμαι αν είχε κρύο η όχι , δε θυμάμαι αν είχε ήλιο η όχι, δεν θυμάμαι ούτε τι μήνας ήταν…  Ήταν σίγουρα πρωί μιας και ήμασταν στο σχολείο (Τρίτη λυκείου) και ήταν σίγουρα το 2001. Τον ήξερα ήδη ένα χρόνο πριν, ήμασταν σε κοινή παρέα. Εκείνος να κυνηγάει την πρώην του και εγώ να μαζεύω τα κομμάτια μου από την πρώτη μου και τελευταία, μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Την πρώτη φορά που τον κοίταξα και χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα μου ήταν όταν μπήκε στο προαύλιο του σχολείου εκείνο το πρωινό. Είχε κουρέψει τα μακριά μαλλιά…