Το τσίμπημα της σφήκας
Ο ήλιος τρύπωνε σιγά σιγά αλλά δυναμικά μέσα στο μικρό υπνοδωμάτιο, ανέβηκε στο κρεβάτι της Μελίνας και χάιδεψε με το φως του το πρόσωπό της. Ακόμη μία φορά που είχε ξεχάσει να τραβήξει τις βαριές κουρτίνες αποβραδίς. Σήμερα όμως δεν ενοχλήθηκε και δεν έβρισε, αντιθέτως, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε διάπλατα στο πρόσωπό της. Με μισόκλειστα ματια γύρισε το κεφάλι της δεξιά να δει το ρολόι πάνω στο κομοδίνο. Οι κόκκινοι αριθμοί του αναβόσβηναν 9.30! Αχ, τι ωραία, σκέφτηκε, και δίνοντας μία στο πάπλωμα που τη σκέπαζε, σηκώθηκε όρθια! Αυτό το πρωινό ήταν ξεχωριστό. Περίμενε τις καλύτερες της φίλες, οι οποίες θα προσγειώνονταν στις 10.30, τοπική ώρα, στο αεροδρόμιο. Είχε μια ολόκληρη…
Μπορεί να σας αρέσει
Ολοκαίνουρια στήλη στο blog!
Το μυρμήγκι και το μπισκότο- (μέρος Β)
Ο Ρούντολφ επαναστάτησε
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;
Ως γνωστή αγαπησιάρα, παίρνω μέρος στο blog post challenge του Μήνα Αγάπης, της πολύ αγαπημένης μου blogger, της Άλκηστης από το αγαπημένο Little Hope Flags Τι είναι τελικά η αγάπη; Αγάπη είναι ένα βαρύ (πολλά κιλά στον πάγκο) συναίσθημα, σαν αυτό του έρωτα. Κάπου εδώ να πω ότι πολλοί τα μπερδεύουν και νομίζουν ότι είναι το ίδιο πράγμα, ενώ «το καμία σχέση». Μπορείς να αγαπάς χωρίς να είσαι ερωτευμένος, και μάλιστα είναι πολύ συνηθισμένο, να είσαι ερωτευμένος χωρίς να αγαπάς, κάπως ασυνήθιστο θα το έλεγα, και να είσαι και ερωτευμένος και να αγαπάς, που εκεί οκ, black jack! Ας αφήσουμε όμως λίγο τον έρωτα σε μια ακρούλα, γιατί η ερώτηση…
Ερωτεύσου κι ό,τι γίνει
Ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται. Δεν το λέω εγώ, ο σοφός λαός το λέει. Βήχας σίγουρα γνωρίζεις τι είναι. Ξέρεις όμως τι είναι έρωτας; Κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα. Εξκιούζ μάι λάνγκουαντζ, ούτε αυτό το είπα εγώ, αλλά ο Gabriel Garcia Marquez στο βιβλίο του «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», και το παραθέτω αυτούσιο και του υποκλίνομαι. Τι φράση έγραψε ο άνθρωπος. Κι έχει γράψει πολλές, εξίσου, σπουδαίες. Πόση έμπνευση και πόσο γεμάτη ζωή πρέπει να έζησε για να μπορέσει πρώτα να νιώσει και μετά να γράψει το απόσταγμα αυτών που έζησε. Πόσο βαθιά πρέπει να ερωτεύτηκε και να…
Ο κόμης Δράκουλας ερωτεύεται τη Λίνα Σακκά στο θέατρο “Ελληνικός Κόσμος”
Όλοι γνωρίζουμε την υπόθεση του Δράκουλα και παρ’ όλο που έχει παιχτεί αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια, συνεχίζει να ασκεί γοητεία και να προσελκύει το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών και τη συρροή θεατών στις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες. Φέτος, ασχολήθηκε μαζί του η σκηνοθέτης Φρόσω Λύτρα με τη θεατρική της ομάδα “Naan“ και τον ανέβασε στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου. Πήγαμε προχθές με τις κουμπάρες, το παρακολουθήσαμε και μείναμε εντυπωσιασμένες. Το μυθιστόρημα του Ιρλανδού συγγραφέα Bram Stoker είναι γραμμένο σε επιστολική μορφή, με αμφίβολα τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας κι έτσι ακριβώς ήταν κι η θεατρική παράσταση που είδαμε. Η δράση δηλαδή εξελισσόταν μέσω μιας σειράς γραμμάτων και καταχωρήσεων…
Έρωτας παρά τέταρτο
Γράφει η Sunflower… Δεν απευθύνομαι σε εσένα που κάποτε σου ενέπνευσα τον έρωτα που σου ενέπνευσα. Απευθύνομαι στον έρωτα αυτόν. Τον μακρινό στον χρόνο. Τον μονόπλευρο. Που δεν του έδωσα σημασία, ούτε ευκαιρία. Του έρωτα, που δέσμια της νιότης μου και του πόθου που προκαλούσα στους άντρες, δεν εκτίμησα. Αν μου προσφερόταν πάλι σήμερα αυτός ο έρωτας, δεν ξέρω τι θα έκανα μαζί του. Αν θα τον αρνιόμουν ή αν θα δοκίμαζα να πορευτώ με κάποιον που δεν ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Δεν ένιωσα να με περνάει καμιά ηλεκτρική εκκένωση ούτε στο πρώτο ούτε και στο δεύτερο βλέμμα, δεν ένιωσα αόρατες νύμφες να μου ψιθυρίζουν πως συνάντησα το πεπρωμένο…
Αγαπήστε ελεύθερα!
Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα Ξυπνάς ένα πρωί με απρόσμενα συναισθήματα, σαν να μετακινήθηκε κατι μέσα σου. Μοιάζεις διαφορετικός αλλά είσαι ολότελα εσύ. Δεν αναρωτιέσαι πού πας, αρκεί που συνεχίζεις και μπορείς να λύνεις το γρίφο της προσωπικής σου εξέλιξης. Σημασία έχει να αγαπάς, ψιθυρίζεις μέσα σου και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ποτέ άλλοτε δεν είχες καταλάβει πως δίπλα στη λέξη αγάπη θα μπορούσες να ταιριάξεις απόλυτα τη λέξη ελευθερία. Ως τώρα τα είχες μάθει λάθος. Γνώριζες την αγάπη της εξάρτησης, του εγκλωβισμένου «μαζί», του τα πάντα μαζί. Σαν τσαλακωμένοι εαυτοί που σιγά σιγά πεθαίνουν από ασφυξία. Ποτέ άλλοτε δεν είχες καταλάβει πως δίπλα από τη λέξη αγάπη θα μπορούσες να…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η θάλασσα και ο ουρανός…
Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη… – Σε θέλω… – Είσαι διαφορετικός, απέραντος, δεν ξέρω που τελειώνεις. Φοβάμαι· σε φοβάμαι Ουρανέ μου! – Είμαι έτσι, για να σε συμπληρώνω. Εκεί που εσύ τελειώνεις, θα συνεχίζω εγώ. – Υπάρχουν στεριές μπροστά μου, θα μας χωρίζουν. – Δεν πειράζει. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας. – Κρύβω μυστικά στα βάθη μου. Δεν τα ξέρεις, δεν τα βλέπεις, είσαι ψηλά. – Κρύβεις θησαυρούς! Όταν σε φωτίζει ο ήλιος μου, λάμπουν. Όταν τ’ άστρα μου καθρεφτίζεις, μπορώ τους δω. – Θυμώνω… αγριεύω… μπορώ να πνίξω τους άλλους. Δε θα με αντέξεις. – Μπορείς να τους γαληνέψεις κιόλας. Αν αντέχω ή όχι όμως, πρέπει να το…
Γιορτάζουν οι παντρεμένοι το Βαλεντίνο;
Γιατί, στο πηγάδι κατούρησαν εκείνοι; Παντρεμένοι ή ανύπαντροι, αυτό που έχει σημασία είναι η σχέση που έχουμε με τον σύντροφό μας. Αν είμαστε καλά μεταξύ μας, γιατί να μη γιορτάσουμε τον έρωτά μας δηλαδή; Αν σφαζόμαστε, οκ, προφανώς, ο Βαλεντίνος μας έλειπε. Για όσους δε σφαζόμαστε λοιπόν, όπως συμπεριφερόμασταν με τον σύντροφό μας προ γάμου, περί έρωτος και άλλων δαιμονίων, έτσι συμπεριφερόμαστε και μετά. Κι όσοι ανήκουμε στην κατηγορία «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη», γιορτάζουμε ΚΑΙ το Βαλεντίνο. Τηρουμένων των συνθηκών πάντα. Μπορεί πριν να ετοιμάζαμε εκπλήξεις και ρομαντικές αποδράσεις ή να οργανώναμε την τέλεια σεξουαλική βραδιά. Αν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και τώρα, είμαστε οι καλύτεροι του χωριού. Ειδάλλως,…
Για μια θέση στο τραίνο
Τις προάλλες, έτρεχα κλασσικά το πρωί σαν την τρελή να προλάβω το τραίνο. Τι κι αν έτρεξα –σε ανηφόρα παρακαλώ- τι κι αν ανέβηκα δυο- δυο τα σκαλιά του σταθμού, τσάμπα το λαχάνιασμα, το τραίνο έφυγε σφυρίζοντας μου κλέφτικα, τη στιγμή που πάτησα και το δεύτερο πόδι μου στην πλατφόρμα. Έσκασα. Έσκασα απ’ τη στενοχώρια μου που δεν μπόρεσα να κρεμαστώ και γω σαν τσαμπί σταφύλι στην πόρτα του τραίνου. Διότι ήταν ασφυκτικά γεμάτο, δηλαδή κι ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να είχα φτάσει, και να το είχα προλάβει, δεν ξέρω αν θα ήταν και πρέπον να γίνουν «οι δύο ένα», όπως θα γινόντουσαν, αφού θα κολλούσα πάνω στον άνθρωπο που ήταν…
Σ’ αγαπώ γιατί…
Όταν έχεις βρει αυτόν τον ένα ή τη μία που είναι ο άνθρωπος σου, είσαι πολύ τυχερός. Μπορεί να ακούγεται «κάπως» αυτό το «ένας» ή η «μία», λίγο αναχρονιστικό κι όμως, όταν τον συναντήσεις θα το καταλάβεις. Είναι ο άνθρωπος που μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του χωρίς να μιλήσεις, που θα σε καταλάβει με μια ματιά. Εκείνος, που ενώ είστε δύο ξεχωριστές οντότητες βλέπετε και αντιμετωπίζετε τον κόσμο, σαν ένας. Εσείς μαζί και οι υπόλοιποι γύρω σας. Αυτός ο άνθρωπος που στέκεται βράχος δίπλα σου και δε σε νοιάζει πια ό,τι στραβό και να τύχει. Γιατί έχεις εκείνον ή εκείνη. Μπορείς να ακουμπήσεις πάνω του, να πάρεις από την ενέργεια του, και αυτό αρκεί.…
